Uncategorized

by 0 comments on "Another Writer Embraces Free Culture"

It’s nice to come across stories of creative people having epiphanies about Free Culture. This latest is from writer Joe Barlow, who recently discovered an article from his blog had been posted on another web site without permission:

I didn’t know what to do. I tried staring at my monitor in disbelief. Then I tried sitting there with my mouth hanging open. I tried stamping my foot. I tried hitting the Refresh key a bunch of times, as if the computer might suddenly jolt itself awake, realize its error, and apologize for having mistakenly implied that my content had been pasted onto someone else’s site. Nothing worked.

After the initial shock and horror wore off, he noticed something interesting:

The site that had stolen my work was actually sending me traffic. People were reading my content on the other blog, then finding The Coffee House Wordsmith as a result….

In that sense, my stolen post is now serving the same purpose as a typical Guest Post. This boggled my mind. Is it possible that having my work pirated could actually result in more readers in the long run?

In the intervening days, I’ve noticed that a small trickle of traffic continues to find its way to me through this illicit link. And that has led me to a very disturbing, or at least controversial, hypothesis:

Writers who keep their work tied exclusively to one location are doing themselves, and their audience, a disservice. As such, almost everything I know about copyright is wrong. It does not protect creative work. It imprisons it.
Hallelujah. Read the whole article here.
by 10 comments on "Yes Means Yes"

This is crossposted from ninapaley.com, the home site of our Artist-in-Residence Nina Paley.  Even though it’s a very personal message, we decided to cross-post it here because it raises an important point: the “ask-permission-first culture” has become so pervasive that even people who explicitly release their art to be shared freely still get asked for permission to share!  To be fair, there are many other people who don’t ask permission, but the absolute number of those who do is still significant, and it points to how far we still have to go.  Nina says “[A]pologies for the peevish tone – I really appreciate anyone who copies Sita Sings the Blues, Mimi & Eunice, and any and all of my other works.” –The Editors

Please don’t ask my permission to re-use my work. YOU ALREADY HAVE PERMISSION. Please copy, share, re-use, redistribute, edit, modify, sell, etc.

Asking permission wastes your time, and mine. You might not mind wasting your time. Many people think asking for permission is a “sign of respect.” But what about my time?

Information (including all of my work) is not scarce. Attention (time) is.

Emails get lost in spam filters. They get lost amid the hundreds of other emails in my inbox. I’ve been known to take vacations and actually get away from my computer for a few days – something I should be doing more often. So what happens if you don’t get any response to your permission request? Do you not reuse the work? A work that has been explicitly made Free in the hopes you will reuse it? Not reusing the work harms the work, and harming a work is disrespectful. Delaying reusing the work likewise harms the work, in smaller increments.

Suppose a “respectful” email asking for permission which has already been explicitly granted doesn’t get caught in a spam filter or lost in some other glitch. Suppose it actualy makes it into my inbox. Now I am obligated to respond – the requester essentially said, “I’m not going to use this work unless you respond.” As “respectful” as this sounds, it places an unfair burden on me. The work, and any use of the work, should not be held hostage pending my checking and responding to email.

It is not “respectful” to make me do more, unnecessary work.

More importantly, asking permission is bad for the work itself. If you refuse to reuse the work unless I send you an email, you are blocking an expression or distribution of the work. How many days or weeks or months are you willing to put it off pending my ability to process email? Or worse, someone thinks it’s “respectful” to require me to sign papers and mail them back. Yes, this happens. I have such paperwork sitting right here, telling me that unless I sign it and mail it back, they won’t use the work they already have explicit permission to use. How is it “respectful” to make me jump through more hoops before they redistribute or remix a work I’ve made explicitly Free?

If you want to show respect, please send me something like this instead:

Dear Nina,

I thought you might like to know I’ve reused _________________  in _________________. Check it out at (insert URL here). Thanks for making the work Free!

Love,
Someone Who Understands Yes means Yes

Ahh, lovely. Thank you!

A complaint I hear often is that nowadays thanks to the inerwebs, not only do artists “have to give their work away for free” but they also “have to be businessmen.” HA! One goal of freeing my work is to free me of paperwork, contracts, and the role of manager – and what is having to oversee and administrate every re-use but management? In the “Intellectual Property” model, artists either have to do much more negotiating and managing and paperwork, or they have to pay someone else to do it for them. They have to be businessmen, or hire businessmen. And hiring businessmen (agents, lawyers, etc.) still requires much paperwork, negotiating, and contracts.

Some still insist that I’ve “maintained more control” over Sita Sings the Blues. The point is I have maintained no control over it, and that benefits me. The point is I don’t have to be a business(wo)man. The point is that other people, the crowd, distribute the work, and cost me nothing.

As long as they don’t ask for permission.

by 3 comments on "The Open Utopia Project: A Beautiful Use of the Public Domain."

 

Banner Image for The Open Utopia Project (cropped).

Stephen Duncombe has initiated a lovely project: The Open Utopia, a new English translation of Thomas More’s Utopia, made and distributed according to the communitarian principles espoused in the book.

This edition of Utopia is open: open to use, open to copying, open to modification. On this site I’ve presented Utopia in different formats in order to enhance this openness. If the visitor wishes to read Utopia they can find a copy. If they want to download and copy a version, I’ve provided links to do so in different formats for different devices. Those who like to listen will find a reading of Utopia on audio files. There is an annotatable text available if the visitor would like to comment upon what More — or I — have written, and   I’ve created a wiki — WikiTopia — so readers can collaboratively write their own Utopia.  And for those visitors to this site who would like to simply enjoy the text in a new context I am offering a DigiLuxe version to flip through while on-line. More versions for more platforms will be available in the future.

If you’d like to help, you can contribute your time (especially if you know Latin), or you can help fund the project.  They’ve raised $2600 out of a desired $3500 so far:

  • To translate from Latin to English the remaining sections of Utopia not already in the public domain.
  • For actors to record a staged reading of Utopia.
  • For creative and technical help in designing the DigiLuxe flipbook of Utopia.
  • For design and programming assistance on The Open Utopia site to move past the prototype stage.

Question Copyright doesn’t have a surplus of money ourselves, but I kicked in $20 personally, just so I could in good conscience encourage you to do the same.  Please don’t make me have wasted my money :-).  Everything produced by The Open Utopia is freely licensed, and will belong to everyone forever.  Seems like a bargain to me!  (Note that the Kickstarter page mentions a “non-commercial” use license… Fortunately, they seem to have fixed that over at The Open Utopia site, which says it’s under a Creative Commons Attribution-ShareAlike license.  I hope they update the Kickstarter page soon.)

by 0 comments on "Што мы губляем Калі мы прымаем аўтарскіх правоў"

http://webhostingrating.com/libs/embrace-copyright-be:

Што мы губляем Калі мы прымаем аўтарскіх правоў

Многія нашы працы на пытанне аўтарскіх правоў адбываецца ў дробныя кавалкі, таму што праблемы і міфы, навакольныя аўтарскіх гэтак шматлікія і ўзаемазвязаныя, што гэта правіла, лепш, каб разблытаць іх і спрабуюць змагацца з імі па адным. (Гэта тое, што хвіліну мімы праекта гэта ўсё пра, напрыклад.) павольна, па цаглінцы, мы спрабуем ўмацаваць думка, што культура абмену правоў чалавека.

Але часам прыемна проста прыйсці прама робяць выпадку ўсё адразу таксама праз просты, строгай аргументацыі. У артыкуле ніжэй ад Дэні Коллиган гэта рэсурс, які мы ўжо даўно неабходна: “Артыкул паўнамоцтваў”, што выкладае аргументы супраць абмежаванняў аўтарскага права ў дбайным, добра арганізаваныя і добра спасылкі спосабам. Кожны раздзел ў гэтым артыкуле, азначае быць звязаныя з (проста навядзіце курсор мышы на назву раздзела, каб убачыць яго назва спасылкі), артыкулы ў цэлым з’яўляецца вялікім чытаць ад пачатку да канца, і спасылкі раздзел скарбніца. Для любой непрадузятае скептыкі аўтарскіх рэформы там, гэта ідэальнае месца для пачатку – калі Вам не цікава, як людзі маглі аб’екта аўтарскага права, адказ ніжэй.

Што мы губляем Калі мы прымаем аўтарскіх правоў

Дэні Коллиган

Змест

Рамкі дадзенага артыкула

Дадзены артыкул прызначана для шырокай аўдыторыі. Ніякіх тэхнічных, ні юрыдычных фоне мяркуецца. Акрамя таго, я толькі вывучыць амерыканскі закон аб аўтарскім праве тут.

Увядзенне

З з’яўленнем кампутараў і камп’ютэрнай тэхнікі сеткі, аўтарскае права становіцца ўсё больш актуальнай у жыцці сярэдняга амерыканца. Адна з тэм у адносінах паміж тэхналогіяй і законам стала тое, што закон часта адстае ад тэхналогіі. Закон аб аўтарскім праве, аднак, ідзе яшчэ далей – яна прама супярэчыць рэаліям сучаснай тэхналогіі. У прыватнасці, кампутараў і камп’ютэрных сетак капіяваць інфармацыю, часта без яўнага згоды любога чалавека, і закон аб аўтарскім праве крымінальную такое капіраванне. Гэта неадпаведнасць законнасці і рэчаіснасці ўяўляе сабой разбуральныя наступствы.

Недахопы ў закон аб аўтарскім праве легіён. Мала таго, што аўтарскае права прадстаўляць вялікі эканамічных выдаткаў для грамадства, але гэта пагаршае фундаментальных грамадзянскіх інстытутаў. Канфідэнцыяльнасць і з-за працэсу значна эродированных законам аб аўтарскім праве. Акрамя таго, навуковыя даследаванні ў тупік, грамадскім здабыткам уразае і Інтэрнэт з’яўляецца інвалідам. Няспыннае пашырэнне сферы аўтарскага права пагражае прыняць дадатковыя ахвяры. Паслабленне гэтых праблем спатрэбіцца не менш, чым поўная ліквідацыя закона аб аўтарскіх правах.

Што такое аўтарскае права?

Для цытата з ЗША Бюро рэгістрацыі аўтарскіх правоў:

“Аўтарскае права з’яўляецца адной з формаў абароны грунтуецца на Канстытуцыi ЗША і прадастаўленыя законам для арыгінальных аўтарскіх работ фіксуецца ў матэрыяльным носьбіце выразы. Аўтарскае права распаўсюджваецца як апублікаваныя і неапублікаваныя працы … [аўтарскіх] абараняе арыгінальныя аўтарскія творы ў тым ліку літаратурных, драматычных, музычных і мастацкіх твораў, такіх як паэзія, апавяданні, фільмы, песні, праграмнага забеспячэння, і архітэктура. Аўтарскія правы не абараняе фактаў, ідэй, сістэм або метадаў працы, хоць яна можа абараніць як гэтыя рэчы выяўлены. .. праца пад абаронай аўтарскіх правоў моманту яго стварэння і зафіксавана ў матэрыяльнай форме, што гэта адчувальны альбо непасрэдна, альбо з дапамогай машыны або прылады. ” [27]

Гэта тлумачэнне (з часта задаваных пытанняў аховы аўтарскіх правоў ЗША Office), верагодна, ясная, самае кароткае афіцыйнае тлумачэнне аўтарскага права. Тым не менш, гэта даволі складаны. Давайце разгледзім больш важныя моманты, для яснасці:

  • Аўтарскае права распаўсюджваецца мастацкіх твораў
  • Аўтарскія правы на мастацкія творы аўтаматычна падаецца адзін раз гэта зафіксавана ў матэрыяльным носьбіце (Electronic Frontier Foundation сузаснавальнікам Джон Пэры Барлоу малюе аналогію: “Іншымі словамі, бутэлька [змяшчаюць віно] абараняць, а не віна.” [2] )
  • Аўтарскія правы мае сваю аснову ў Канстытуцыі ЗША

Пытанні і адказы забывае згадаць, што формы абароны аўтарскіх правоў дазваляе аўтару ці чаму гэтая абарона можа быць пажаданай. Іншы дакумент аб бюро аховы аўтарскіх правоў, “Аўтарскае права Асновы”, дае адказ:

“[Copyright] як правіла, дае ўладальніку аўтарскага права выключнага права рабіць і дазваляць іншым рабіць наступнае:

  • Каб прайграць працу ў копіі або phonorecords;
  • Каб ажыццяўляць вытворныя працы, заснаваныя на працы;
  • Распаўсюджваць копіі або phonorecords працы для грамадскасці шляхам продажу ці іншай перадачы права ўласнасці або арэнды, арэнды, або крэдытавання;
  • Для выканання работы публічна, у выпадку літаратурных, музычных, драматычных, і харэаграфічныя творы, пантамімы, і кіно і іншых аўдыёвізуальных твораў;
  • Для адлюстравання працы публічна, у выпадку літаратурных, музычных, драматычных, і харэаграфічныя творы, пантамімы, і жывапісныя, графічныя або скульптурныя работы, у тым ліку асобныя выявы з кінафільма або іншага аўдыёвізуальнага творы, а таксама
  • У выпадку гуказапісаў … для выканання работы публічна з дапамогай лічбавай перадачы гуку.

… Гэта незаконна, для тых, хто парушае любы з правоў, прадугледжаных законам аб аўтарскіх правах на ўладальніка аўтарскіх правоў. ” [28]

Зноў жа, пранікальнага юрыдычнай мовай ЗША Бюро рэгістрацыі аўтарскіх правоў можа даказаць цяжкай задачай, так што давайце расшыфраваць, што гэта сапраўды гаворыць з пункту гледжання непрафесіяналы. Істотным момантам з’яўляецца тое, што аўтарскае права з’яўляецца манаполіяй на размеркаванне. Уладальнік аўтарскіх правоў на працу можа рабіць мноства рэчаў з гэтай працай (распаўсюджваць яе, прайграваць яе, выканайце яго, атрымаць іншыя працы з гэтага, паказаць яго публічна, і г.д.). Іншыя могуць рабіць тыя ж рэчы, якія працуюць толькі з відавочнага дазволу ўладальніка аўтарскіх правоў. Любое несанкцыянаванае распаўсюд, прайграванне, або прадукцыйнасць (і г.д.) з’яўляецца парушэнне манаполіі ўладальнік аўтарскіх правоў на гэтыя рэчы і, такім чынам, незаконным. Парушэнне можа падвергнуць парушальніка да грамадзянскай і крымінальнай адказнасці.

Рэальныя правілы можна знайсці ў раздзеле 17 з ЗША прававой кодэкс. [22]

Чаму аўтарскае права існуе?

Аўтарскае права існуе, паколькі лічыцца, што манапалістычнай фінансавыя стымулы стымулявання мастацкага вытворчасці. Той жа самы менталітэт, праведзеных у ходзе напісання канстытуцыі, калі стваральнікі напісаў артыкул I, раздзел 8 пункта 8, які патрабуе ад Кангрэс ЗША “Садзейнічанне развіццю навукі і карысных рамёстваў, замацоўваючы на ​​пэўны тэрмін за аўтарамі і вынаходнікамі выключныя права на іх сачыненні і адкрыцця. ” [31]

Шматлікія навукоўцы гавораць аб аўтарскага права “баланс” паміж правамі, што выдаўцы супраць правоў спажыўцоў, што ў сувязі з аўтарскім правам. Але гэты тэрмін не зусім дакладна захопу абмену, што адбываецца тут. Як Free Software Foundation заснавальнік Рычард Столлман адзначае, лепшая аналогія, што з кампраміс. А менавіта, грамадства таргоў некаторыя з яго свабод (свабоду распаўсюджваць копіі, каб вытворныя працы, і г.д.) на працягу абмежаванага перыяду часу, у якім стваральнік / манапаліст мае выключнае права на ўсе гэтыя дзеянні. Пасля гэтага перыяду часу, праца трапляе ў грамадскае набытак, у гэты час манаполія адмененыя, і любы можа рабіць усё, што ім падабаецца ў працы. [32]

Што такое аўтарскае права і няма?

Падобна таму, як важна, як вызначыць, што аўтарскае права з’яўляецца заявіўшы, што гэта не так. Часта людзі памылкова прыраўноўваць аўтарскага права з вельмі розных пытаннях патэнтаў, таварных знакаў і г.д. з агульным тэрмінам “інтэлектуальная ўласнасць”. Як Столлман слоў,

“” Інтэлектуальная ўласнасць “тэрмін, у лепшым выпадку ўсёабдымнага звальваць ў адну кучу розных законаў. Nonlawyers, хто чуе адзін тэрмін, які ўжываецца для гэтых розных законаў, як правіла, мяркуюць, што яны заснаваныя на агульных прынцыпаў і функцыі аналагічна.

Нішто не можа быць далей ад справы. Гэтыя законы паўстала асобна, развіваліся па-рознаму, ахопліваюць розныя мерапрыемствы, маюць розныя правілы, і падняць розных пытанняў дзяржаўнай палітыкі. ” [13]

Акрамя таго, абаронцы аўтарскіх правоў часта прыцягнуць заблытаным аналогій, якія спрабуюць прыраўняць парушэнне аўтарскіх правоў з рэальнымі сацыяльнымі праблемамі, такія як плагіят [] . Гэтыя параўнання з’яўляюцца несапраўднымі, і, паказваючы іх у якасці такіх дапаможа засяродзіць увагу на абмеркаванні рэальных праблем.

Аўтарскія правы не мае нічога агульнага з патэнтамі

Груба кажучы, аўтарскага права (ЗША Код Назва 17) ставіцца да мастацтва ў той час як патэнты (ЗША Код Назва 35) распаўсюджваюцца на вынаходствы. Як, напрыклад, Джэймс Уатт запатэнтаваў паравы рухавік, паколькі ён быў вынаходніцтвы, але не змаглі патэнт песня, якую ён піша; песня трапляе ў прававой галіне аўтарскага права. Патэнты, у адрозненне ад аўтарскіх правоў, не прадастаўляецца аўтаматычна ў сілу ўступлення ў працы існавання – меркаванага вынаходнікі павінны падаваць заяўку і атрымліваць патэнт на ЗША па патэнтах і таварных знаках. Патэнтныя права мае свае сур’ёзныя праблемы, а таксама маюць вострую патрэбу ў рэформе. Але гэта тэма для іншага артыкула. Галоўнае для нашых мэтаў, каб зразумець, што патэнтныя законы аб аўтарскім праве і цалкам пакрываць розных арэнах. [B]

Аўтарскія правы не мае нічога агульнага з таварнымі знакамі і ідэнтычнасць

Па сутнасці, таварны знак абароны ад махлярства. Калі адзін купляе банку Coca-Cola прэч паліцы супермаркета, Coca-Cola гандлёвая марка паведамляе пакупніку, што можа з’яўляецца законным прадуктам кампаніі Coca-Cola. Калі іншы вытворца соды пакласці Coca-Cola цэтлік на свае банкі, якія будуць зманліва практыцы – той, што прававая абарона таварных знакаў былі відавочна прызначаныя для прадухілення. Законах па таварных знаках абараняе асоба: яна дазваляе бакам (напрыклад, прадаўцоў і пакупнікоў), каб ўзаемадзейнічаць адзін з адным з пэўнай упэўненасць – упэўненасць, што яны праводзяць аперацыі, з якімі яны лічаць, што яны праводзяць аперацыі. Існуе не перакрываюцца, што закону аб таварных знаках і аўтарскім праве крышку. [F]

Аўтарскія правы не мае нічога агульнага з прысваення або плагіят

Парушэнне аўтарскага права таксама звязаныя з плагіятам. Плагіят з’яўляецца актам перадачы чужога адпрацоўваць як сваёй уласнай, гэта значыць, у адваротным выпадку спаслаліся на працу, каб правільна стваральніка. Парушэнне аўтарскага права з’яўляецца актам распаўсюд без дазволу ўладальніка аўтарскіх правоў. Замахвацца на аўтарскія правы на Beatles “Hey Jude”, я мог бы, напрыклад, капіяваць песні праз камп’ютэрную сетку ў іншае месца. У адрозненне, да плагіятам Beatles “Hey Jude”, я павінен быў бы хадзіць спробе пераканаць іншых, што я сапраўды напісаў песню. [G]

Відавочна, misattribution і парушэнні аўтарскіх правоў гэта розныя рэчы, але вы не ведаеце, што ад праслухоўвання, скажам, Хілары Розен з RIAA. Плагіят з’яўляецца кардынальнае навуковых і творчых грэх, так што не дзіўна, што ўтрыманне прамысловасці спробы накіраваць абурэнне, накіраваных на plagiarizers для сваіх уласных мэтаў:

RIAA таксама пускаецца ў адным з любімых тактыка сучасных лобі аўтарскага права: прыраўноўваючы незаконнае капіраванне з не звязаны, а значна больш сур’ёзныя, злачынствы ў плагіяце. Напрыклад, Хілары Розен, (цяпер ужо былы) кіраўнік RIAA, звычай казаць у школах і каледжах, заклікаючы студэнтаў прыняць праглядаў галіны інфармацыяй аб уласнасці. Вось яе ўласнае апісанне таго, як яна ўяўляе выпадку:

Аналогіі тое, што сапраўды працуе лепш за ўсё. Я пытаю ў іх: “Што вы зрабілі на мінулым тыдні?” Яны могуць сказаць, што яны напісалі артыкул на тую ці іншую. Таму я кажу ім: “О, вы напісалі артыкул, і вы атрымалі? Ці будзе турбаваць вас, калі хто-то можа проста ўзяць гэты дакумент і атрымаць таксама? Лі вы, што памылка?” Так што гэта пачуццё асабістай інвестыцый робіць кальцо праўдзівага з людзьмі.

Так як людзі, якія дубляваць дыскі звычайна не замяніць імя мастака з іх уласнымі, давайце спытаем пытанне Хілары Розен павінен быў спытаць: “Ці будзе турбаваць вас, калі хто-то можа проста паказаць копію паперы вакол, каб іншыя людзі маглі б выгаду ад таго, што Вы напісалі, і бачу, што вы атрымалі? ” Вядома, студэнты адказалі “Не, мы не занепакоеныя тым, што пры ўсіх”, які з’яўляецца не тое, што Розен хацеў пачуць. [12] [26]

Наўмысныя спробы заблытаць парушэнне аўтарскіх правоў з плагіятам толькі незразумелым рэальныя праблемы ззаду двух розных паняццяў, у шкоду любога, хто спрабуе іх зразумець.

Парушэнне аўтарскага права з’яўляецца не “крадзеж”, ні “крадзеж”, ні “пірацтва”

Copyright адвакаты часта выкарыстоўваюць прыніжальных тэрміны, такія як “крадзеж” ці “крадзеж” ці “пірацтва”, каб апісаць парушэнне аўтарскіх правоў. Многія сродкі масавай інфармацыі выкарыстоўваць гэтыя тэрміны не ставячы пад сумнеў няяўных здагадак ў гэтых словах, якія прадузятасці абмеркавання з самага пачатку. Варта правесці абследаванне, каб убачыць, калі гэтыя фразы схільныя апісання дзейнасці сваіх карыстальнікаў шукаць для характарыстыкі.

Крадзеж з чужым маёмасцю без згоды гэтай асобы. Ці, скажам, перадачы абароненага аўтарскім правам музычныя файлы праз камп’ютэрную сетку – відавочны выпадак парушэння аўтарскіх правоў – гэта вызначэнне падыходзяць крадзяжу? (Звярніце ўвагу, ні адпраўнік, ні атрымальнік з’яўляецца ўладальнікам аўтарскіх правоў на гэты файл у гэтым прыкладзе.) Яна не, па некалькіх прычынах. Па-першае, музычны файл не з’яўляецца саперніцкіх і неисключаемые – тэхнічныя ўмовы ў эканоміцы, што азначае ніхто не мае менш музыкі пасля копія робіцца, і як людзі могуць па-ранейшаму карыстаюцца выкарыстанне файла. Параўнайце гэта з, напрыклад, аўтамабіля: у выпадку яго крадзяжу, уладальнік відавочна не можа яго выкарыстаць. Але ніхто не “прыняў” файл, так як ніхто не быў пазбаўлены яго выкарыстоўваць. Па-другое, абодва бакі павінны даць згоду на здзелку файл для перадачы. Такім чынам згоду выразна дадзена, у адрозненне ад крадзяжу.

Тое, што людзі сапраўды на ўвазе, калі гавораць “Парушэнне аўтарскага права з’яўляецца крадзяжом” з’яўляецца “уладальнікам аўтарскіх правоў не плацяць за копію гэтай здзелкі, і ён быў бы заплацілі, калі гэта былі звычайныя камерцыйныя здзелкі, каб атрымаць інфармацыю, напрыклад як продажу CD у Tower Records “. Гэта зацвярджэнне абапіраецца на мноства здагадак хісткай. У прыватнасці, калі атрымальнік трэба плаціць за інфармацыю, ён бы імкнуўся атрымаць яе ў першую чаргу? У больш асабістым плане, вы б купілі CD на раздробны кошт, калі вы не маглі атрымаць яе бясплатна? Іншыя эканамічныя і псіхалагічныя пярэчанні супраць гэтай перадумовы, абмяркоўваюцца ў [44] .

Сэнс “пірацтва” змяніўся на працягу многіх гадоў, у залежнасці ад таго, хто кідае абразы ў каго. У сваім сучасным увасабленні, то гэта раўнасільна абвінавачванні ў “крадзяжы” праз парушэнне аўтарскіх правоў. [29] [9]

Кароткія бок ад кампутараў і камп’ютэрных сетак

Перад з’яўленнем камп’ютэрных тэхналогій, што робіць копіі любога роду працы (кніга, фільм, музычны абазначэння для песні) быў працаёмкім і патэнцыйна дарагім. [C] Але капіраванне дзейнасці, карыстальнікаў персанальных кампутараў рабіць некалькі раз у дзень , ці ведаюць яны гэта ці не. Законы аб аўтарскім праве рэгуляваць вялікую частку гэтага капіявання, тым самым закон аб аўтарскім праве значна больш дастасавальна да сярэдняга чалавеку, чым раней. Так як прырода сучасных камп’ютэрных тэхналогій з’яўляецца асновай галоўных аргументаў гэтага артыкула, гэта карысна для хуткага прагляду, што кампутары робяць у дачыненні капіравання і перадачы інфармацыі.

Характар ​​інфармацыі

На кампутары, “інфармацыя” усё, што можа быць алічбаваныя – гэта значыць, закадаванай у паслядоўнасці нулёў і адзінак (“біт”). Гэта вызначэнне ўключае, але не абмяжоўваючыся, фільмы, музыка, праграмнае забеспячэнне, фатаграфіі, кнігі. Фізічныя аб’екты, такія як мэбля, зямлі ці адзежы не могуць быць алічбаваныя і таму не адпавядаюць гэтаму вызначэнні.

Інфармацыя валодае двума важнымі ўласцівасцямі: гэта і неисключительное і не саперніцкіх. “Non-Exclusive” азначае, што любую колькасць людзей можа атрымаць доступ і выкарыстоўваць яго адначасова. “Non-супернічаюць” азначае, што асоба, якая мае больш падрабязнай інфармацыі не азначае, што іншы чалавек менш. У табліцы ніжэй прыведзены некаторыя прыклады іншых тавараў пакласці рэчы ў перспектыве: [30] [D]

Падлягае выключэнню Неисключаемые
Саперніцкіх Прыватныя тавары: харч, адзенне, цацкі, мэбля, аўтамабілі Агульныя тавараў (агульнага пула рэсурсаў): рыба, дзічына, водныя
Нумары для саперніцкіх Клуб тавараў: спадарожнікавае тэлебачанне Грамадскія даброты: нацыянальная абарона, бясплатнага эфірнага тэлебачання, паветра, інфармацыі

Характар ​​кампутараў

Кампутары прынцыпова залежаць ад капіявання паспяхова працаваць. Без магчымасць капіяваць, кампутары будуць пазбаўленыя большай частцы іх функцыянальных магчымасцяў. Кампутары копіі ў двух выпадках: па ўказаньні карыстальніка, а таксама павышэнне прадукцыйнасці.

У першым выпадку карыстальнік часта каманды камп’ютэра для капіявання бітаў з аднаго месца ў іншае. Звычайна гэта робіцца ў кантэксце файла. Файл не што іншае, паток бітаў (і, такім чынам, інфармацыя), якая адбываецца пад кіраваннем прыватнасці абстракцыі праграмнага забеспячэння пад назвай “Файлавая сістэма”. Вядома, карыстальнікі могуць капіяваць бітаў праз файлавыя сістэмы, а, напрыклад, калі карыстальнік капіюе музычнага файла на IPod ці іншых лічбавых медыя-прыладзе.

Другі выпадак: большасць карыстальнікаў кампутараў знаёмыя з файламі, але не ўсе знаёмыя з тым, як кампутары капіяваць інфармацыю без яўнага дазволу карыстальніка. Для павышэння прадукцыйнасці, якія выходзяць за рамкі дадзенага артыкула, кампутары бесперапынна рухаюцца інфармацыю туды і назад “іерархія памяці захоўвання дадзеных”. Гэтая іерархія складаецца з розных фізічных кампанентаў, якія складаюць кампутара: цвёрды дыск, аператыўную памяць (RAM), кэш, рэгістры і г.д. Кожны ўзровень гэтай іерархіі мае розныя характарыстыкі: жорсткія дыскі вялікі, але павольна, у той час як рэгістры вельмі хутка, але таксама мала. Пераважнае капіявання паміж ўзроўнямі іерархіі, называецца “кэшаванне”, неабходна для добрай прадукцыйнасці кампутара. Кэшаванне рэальнага капіявання, і гэта адбываецца аўтаматычна і вельмі часта (можа быць, сотні раз у секунду) без якіх-небудзь карыстацкіх элементаў кіравання.

Характар ​​кампутарных сетак

Камп’ютэрныя сеткі таксама істотна залежаць ад капіявання паспяхова працаваць. Калі вы чытаеце гэты артыкул праз камп’ютэрную сетку, то некалькі копій гэтага тэксту былі зробленыя ў працэсе яго адлюстравання на экране.

Інфармацыі, гэты тэкст быў, верагодна, скапіявана з дыска ў аператыўную памяць у выдаленым серверы. Затым інфармацыя перадаецца па сеціву праз шмат скачкоў паміж маршрутызатарамі. Маршрутызатары кампутараў, якія дазваляюць паток інфармацыі ў Інтэрнэце. Калі маршрутызатар атрымлівае інфармацыю, ён вызначае прызначэнне інфармацыі і затым капіюе інфармацыю па сеткі на наступны бліжэйшы маршрутызатар для прызначэння (так жа, як цэнтральнага паштамта можа праверыць адрас прызначэння вуліцы ліст, а затым даставіць яго каб бліжэй філіял). Нарэшце, калі інфармацыя дайшла да кампутара, кампутар скапіявалі дадзеныя з сеткі ў асноўную памяць, а можа быць створаны часовы файл для гэтай інфармацыі. Для адлюстравання тэксту на экране, інфармацыя была ператворана ў шляху, які будзе зразумелы і скапіяваныя ў “буфер кадра” – частка апэратыўнай памяці, які кіруе, што вы бачыце на экране.

Але ёсць яшчэ больш капіраванне адбываецца, чым гэта! Гэтак жа, як кампутары “кэш” інфармацыі ў памяці захоўвання іерархіі з меркаванняў прадукцыйнасці, камп’ютэрных сетак таксама “кэш” інфармацыю на спецыяльных кампутарах ў розных кропках сеткі для дасягнення добрай прадукцыйнасці. Трэба час, каб падарожнічаць па ўсім свеце для вымання інфармацыі, так Ёсць розныя кэшы разгорнутых па ўсім свеце, якія памятаюць пэўную інфармацыю на працягу кароткага перыяду часу. Вынік такі: за перыяд часу, што частка інфармацыі ў кэшы, адлегласць, што ваш кампутар павінен ехаць, каб атрымаць гэтую інфармацыю значна скарочаны – для гэтага толькі трэба пайсці так далёка, як бліжэйшага кэша, а не арыгінал крыніца інфармацыі. Зноў жа, гэта кэшаваньня вынікаў у далейшым капіраванне інфармацыі адбываюцца аўтаматычна без яўнага ўказанні любога карыстальніка.

Прырода Інтэрнэту

Найбуйнейшы і самы вядомы з усіх камп’ютэрных сетак, вядома, Інтэрнэт. Інтэрнэт злучае мноства разрозненых кампутарных сетак разам, каб сфармаваць супер-сетка, дзе любы кампутар, які кажа IP (Internet Protocol, “не” Інтэлектуальная ўласнасць “) могуць мець зносіны сябар з сябрам. Перадача інфармацыі праз Інтэрнэт мае чатыры асноўных ўласцівасці: яно імгненна, дасканалым, глабальных і бясплатна.

Імгненная:

Вядома, перадача інфармацыі праз Інтэрнэт не з’яўляецца імгненнай ў строгай сэнсе слова. Затрымка ў сеткі па-ранейшаму абмежаванай хуткасцю святла, і перадачы вялікіх файлаў, такіх як DVD праз сетку ўсё яшчэ займае не нікчэмна малы аб’ём часу, таму што прапускная здольнасць не бясконцая. Аднак, прапускная здольнасць сеткі экспаненцыяльная паляпшэнні і ў цяперашні час у кропцы, дзе большасць Інтэрнэт перадач (вэб-сайты, малюнкі і г.д.) эфектыўна імгненнага з чалавечага пункту гледжання.

Perfect:

Інтэрнэт робіць дасканалай копіі інфармацыі. Калі файл капіюецца з аднаго камп’ютэра на іншы, паслядоўнасць бітаў у файле на кампутары прызначэння сапраўды гэтак жа, як паслядоўнасць бітаў ў паходжанні кампутара. Гэта рэзка кантрастуе з старымі формамі капіявання (ад рукі, друкаванага станка, і г.д.), дзе дакладная копія было надзвычай цяжка, калі не наўпрост немагчыма, каб вырабіць.

На глабальным узроўні:

Інтэрнэт не мае фізічныя мяжы. Любы кампутар, падлучаны да Інтэрнэту, можа звязацца з любым іншым кампутарам у Інтэрнэце, незалежна ад яго месцазнаходжання.

Бясплатна:

Перадача інфармацыі праз Інтэрнэт па сутнасьці бясплатна ў бязвыплатна [Е] сэнсе. З пункту гледжання канчатковага карыстальніка, не існуе гранічных выдаткаў для адпраўкі дадатковых біт праз Інтэрнэт.

Чаму аўтарскага права наносіць шкоду грамадству

Калі ён быў вынайдзены, аўтарскае права, здавалася, як адносна спрыяльныя прававога дакумента. Сёння, аднак, наступствы прадухілення капіявання некаторых матэрыялаў прама падступныя. Тое, што пачынаецца як мера нібыта для грамадскага дабра, а не прыводзіць да глыбокіх негатыўных наступстваў для грамадства. У гэтым раздзеле я пералічу некаторыя з гэтых наступстваў.

Аўтарскія правы органаў непазбежна цягне за сабой маніторынг ўсіх камп’ютэрных камунікацый, і, такім чынам, знішчэнне прыватнасці ў Інтэрнэце

Законы існуюць, каб быць у жыццё, у адваротным выпадку яны перастаюць ёсць нейкія сілы. Лагічным завяршэннем захавання аўтарскага права з’яўляецца дасканалым маніторынг усіх сістэм, якія патэнцыйна могуць капіяваць абароненыя аўтарскім правам інфармацыі. У папярэднім раздзеле, я ўсталяваў, што кампутары асабліва добрыя на выраб копій і Інтэрнэт асабліва добрая ў распаўсюдзе асобнікаў. Такім чынам, любое выкананне бягучых законам аб аўтарскім праве спатрэбіцца назіранне за ўсё, што ідзе ў або з кампутара – агульная маніторынгу сеткі сувязі. [H]

Як бы поўнае назіранне быць рэалізаваны?

Маршрутызатары і іншымі кампутарамі ў Інтэрнэце, што капіяваць інфармацыю ад крыніцы да атрымальніка не рэальна зірнуць на ўтрыманне інфармацыі на маршруце перадачы. Замест гэтага, яны толькі зірнуць на загалоўкі – іншай інфармацыі пры перадачы якіх распавядае маршрутызатары, куды адправіць пакет (эквівалент адрасы на знешняй баку канверта). Рабіць якія-небудзь дадатковыя праверкі перадачы за межы гэтай простай маршрутызацыі вядомыя як “Deep Packet Inspection (DPI). ДГІ эквівалент паштальёна адкрыцця канвертаў адпраўленыя праз паштовую службу, каб паглядзець на іх змест. Пры выкарыстанні DPI, любы агент маніторынгу можа вызначыць змест перадачы і, магчыма, з крыху больш працы, калі гэтыя змесціва абаронена аўтарскім правам.

Але пабочны шкоду гэтай схемы з’яўляецца велізарным. Справа ў тым, што няма ніякага спосабу для адсочвання абароненага аўтарскім правам без кантролю ўсе змесціва. Існуе прычына, чаму пошта адкрыцця іншых з’яўляецца федэральным злачынствам – паштовы прыватнасці неабходна захаваць давер тых, хто карыстаецца паштовай службай. DPI ўсіх Інтэрнэт перадач будзе аналагічнае злачынства, ухіляючы канфідэнцыяльнасць любой незашыфраваныя здзелкі праз Інтэрнет. [10]

Закон аб аўтарскім праве крымінальную вялікі працэнт насельніцтва

Гэта павінна быць ясна, у гэты момант хто-небудзь з дапамогай кампутараў, і асабліва кампутарныя сеткі, верагодна, вінаватымі ў нейкі парушэння аўтарскіх правоў. Кожнае мастацкі твор, якое фіксуецца ў матэрыяльным носьбіце аўтаматычна аўтарскім правам, і кампутары копію рэчы без разбору, часта без яўнага ўхвалення сваіх карыстальнікаў. Гэта рэцэпт для масіўных парушэнне аўтарскіх правоў.

Парушэнне нацыі

Гэта можа быць дзіўным, аднак, наколькі закон аб аўтарскім праве праймае наша жыццё, асабліва па-за кантэкстам камп’ютэрных сетак. У “Парушэнне нацыі: Copyright рэформа і права / Норма ГЭП”, Джон Tehranian ілюструе паўсюдную закона аб аўтарскіх правах, даючы гіпатэтычны прыклад прафесар правы перажывае свой час несвядома назапашвання парушэнняў аўтарскіх правоў. Ён не робіць нічога асабліва незвычайнага, але спевы, з фатаграфіямі, і г.д. Усё як-то ўяўляюць сабой парушэнне аўтарскіх правоў у сваім уласным унікальным шляху. У канцы дня, нават без выкарыстання файлаабменных сетак, гіпатэтычны прафесар Tehranian з’яўляецца адказнасці на суму да $ 12.450.000 ў грамадзянскім страты, не кажучы ўжо пра якіх-небудзь крымінальных абвінавачванняў, якія могуць быць высунутыя супраць яго. Гэта дэманстрацыя таго, што многія нармальнай дзейнасці, нават у аўтаномным рэжыме, служаць для абвінаваціць чалавека ў парушэнні аўтарскіх правоў. [1]

Наступстваў буйнамаштабных злачыннасці

Відавочна, што Злучаныя Штаты не гатовыя кінуць значную частку свайго насельніцтва ў турму (калі толькі з-за адсутнасці турме прасторы вочкі). Але больш тонкія змены ўжо адбыліся. Любая злачыннасць падрывае свае грамадзянскія свабоды на індывідуальным узроўні. Калі падазраецца ў здзяйсненні злачынства, можна было б свой тэлефон перахопу ці дома пад наглядам або камп’ютэра забраныя для праверкі. Калі хто-то, асуджанага за злачынства, можна страціць іншыя прывілеі – падарожжа, галасавання і т. д. Але грамадства, у якім усё як мяркуецца, вінаватых у прыватнасці злачынстваў (парушэнне аўтарскіх правоў, у дадзеным выпадку) з’яўляецца грамадства, у якім асобныя правы могуць быць адменена па капрызе уладаў. Такое становішча спраў з’яўляецца глыбокі ўдар па асабістай бяспекі і грамадзянскіх свабодаў. Electronic Frontier Foundation адвакат Фрэд фон Ламаі ўдакладняе:

“Калі вы можаце лячыць каго-то, як меркаваны правапарушальнік … то раптам шмат асноўных грамадзянскіх абароны свабоды выпараюцца ў той ці іншай ступені … Калі вы аўтарскіх правоў парушальніка, як вы можаце спадзявацца ёсць нейкія прыватнасці мае рацыю? Калі вы аўтарскіх правоў парушальніка, як вы можаце спадзявацца на бяспеку супраць канфіскацыі кампутара? Як вы можаце спадзявацца, каб працягваць атрымліваць доступ у Інтэрнэт? … Нашы пачуцці змены, як толькі мы думаем: “Ну, што ж , але гэтага чалавека злачынцам, парушальнікам закона. “Ну, што гэтая кампанія супраць абмену файламі зрабіў чаргу выдатны адсотак амерыканскіх Інтэрнэт з выкарыстаннем насельніцтва ў” парушальнікаў закона “. … Так што, калі мы гаворым пра нумары, як сарака да шасцідзесяці мільёнаў амерыканцаў, якія па сутнасці аўтарскіх правоў парушальнікаў, вы ствараеце сітуацыю, калі грамадзянскія свабоды тых людзей, вельмі шмат у небяспекі ў агульную справу. [Я не] думаю [ці ёсць] аналагавых, дзе вы маглі выпадкова выбраць любы чалавек з вуліцы і быць упэўненым, што яны здзяйсняюць супрацьпраўныя дзеянні, якія могуць паставіць іх на кручок для патэнцыяльнай адказнасці за цяжкія злачынствы або сотні мільёнаў даляраў грамадзянска-прававой адказнасці. Вядома, мы ўсё хуткасці, але паскарэнне не выгляд з дзеянне, за якое мы звычайна няўстойкі грамадзянскіх свабодаў. Некаторыя людзі ўжываюць наркотыкі, і я думаю, што гэта бліжэйшы аналаг, [але] многія з іх адзначылі, што вайна супраць наркотыкаў падрывае ўсе нашы грамадзянскія свабоды, таму што гэта лячэнне вельмі шмат амерыканцаў як з злачынцамі . Ну, я думаю, справядліва сказаць, што агульны доступ да файлаў на парадак большая колькасць амерыканцаў, чым наркотыкі … Калі сарака да шасцідзесяці мільёнаў амерыканцаў сталі парушальнікамі закону, то мы сапраўды на слізкі шлях страціць шмат грамадзянскіх свабод для ўсіх сарака да шасцідзесяці мільёнаў з іх. ” [25 p.207]

Закон аб аўтарскім праве дрыжыкі навуковых даследаванняў

Copyright ператварылася з проста быць забарона распаўсюду ў камерцыйных мэтах у некаторых выпадках прылада, якое выкарыстоўваецца для цэнзуры свабода слова, калі, што гаворка насуперак з фінансавымі інтарэсамі ўладальніка аўтарскіх правоў. Даследчыкі, у прыватнасці, былі закрануты. Два прыкладу з гэтага з’яўляюцца выпадкі Эд Фельтена і Дзмітрый Скляр.

Эд Фельтена

Эд Фельтена быў прафесарам інфарматыкі які ў красавіку 2001 года рыхтуецца прадставіць дакумент аб слабасці ў схему шыфравання распрацаваны Secure Digital Music Initiative. SDMI раней запрасіў усіх, хто думаў, што яны могуць парушыць шыфраванне паспрабаваць зрабіць гэта, але толькі калі яны паведамілі вынікі назад SDMI, каб яны маглі палепшыць прадукт. Фельтена і яго калегі прынялі выклік. Але, перш чым прадстаўляць дакумент дакументавання іх подзвігі на навуковай канферэнцыі, Фельтена і інш атрымаў пагрозы ад SDMI, што вызваленне іх даследавання могуць быць незаконнымі ў адпаведнасці з Digital Millennium Copyright Act. Логіка гэтага забароны было тое, што “Публікуючы дакумент, які апісвае, як сістэма абароны аўтарскіх правоў можна абыйсці, адвакат RIAA прапанавала, Фельтена сам раздаваў абыход тэхналогіі. Такім чынам, нават калі ён сам не быў парушальнікам аўтарскіх хто-небудзь, яго навуковую артыкул была дазваляе іншым парушаць “аўтарскага права іншых.” [25 с.155-158] [23]

Дзмітрый Скляр

У ліпені 2001 года, руская праграміст Дзмітрый Скляр быў арыштаваны ў ходзе канферэнцыі Defcon бяспекі ў Лас-Вегасе. На канферэнцыі ён апублікаваў спосаб абыйсці абарону ад капіявання на кнігі Adobe Сістэмы. Скляр быў у канцы канцоў апраўдалі і дазволілі вярнуцца ў Расею, але справа наўрад ці можна разглядаць як рашучую перамогу аўтарскім правам абмежаванні законам рамкі. Суд прысяжных апраўдаў Скляр на вельмі вузкім падставе, што ніколі не звярнуўся легітымнасць і законнасць закона аб аўтарскіх правах сабе: “Так як абарона і абвінавачванне вырашана, што [працадаўцы Скляр’s] ElcomSoft прадаецца праграмнае забеспячэнне, прызначанае для ўзлому абароны аўтарскіх правоў, справы па сутнасці, ператварыла аб дзяржаўнай ElcomSoft’s розуму ў працягу перыяду, гэта было прапаноўваючы праграмнае забеспячэнне. ” [38]

Гэта не толькі запалохванне падаўлення актыўных даследаванняў, што мэты забароны робіце, гэта таксама перашкаджае далейшай працы ў акадэмічнай вобласці. Скляр сказаў, што ён будзе пераканацца, што больш даследаванняў бяспекі кампутара ён будзе рашучым ўваходзяць у сферу законнасці (усё роўна як невыразна пэўныя законнасці ў гэтай прасторы). рабоце [39] Для больш вычарпальны пералік выкарыстоўвае заявак на DMCA Security Research спыніць, гл. [40] .

закона дасягнуць аўтарскіх правоў ўжо распаўсюджваецца на многія рэчы, і пашыраецца з канца гэтаму не відаць

Першапачатковых палажэнняў аўтарскага права былі вельмі вузкімі. Арыгінальны Закон аб аўтарскім праве ў 18 стагоддзі толькі надзелены аўтараў карты, карты і кнігі з аўтарскімі правамі ў працягу чатырнаццаці гадоў (28 з дадатковы аднаразовы абнаўленне), і толькі пры пэўных умовах (аўтары павінны былі быць амерыканскія, аўтары павінны былі зарэгістравацца іх працы, і г.д.). Аднак, як аўтарскае права вучоны Лоўрэнс Лессиг заўвагі ў Будучыня ідэй “, адметнай асаблівасцю сучаснага амерыканскага закона аб аўтарскім праве з’яўляецца яго практычна бязмежныя ўздуцце жывата – пашырэнне як па ахопе, і па працягласці. Сваім” [24 с.106]

Раскладанне па працягласці

Працягласць аўтарскіх правоў у хутка пашыралася ў апошнія паўстагоддзя пасля астатніх адносна застойных з моманту заснавання краіны. У 1831 годзе Кангрэс падоўжыў максімальны тэрмін аховы аўтарскага права да 42 гадоў і зноў у 1909 годзе да 56 гадоў. З 1962 года, аднак, Кангрэс прыняў свабоды распаўсюджвання аўтарскіх адзінаццаць раз, з Сонні Бона Copyright прадаўжэнні тэрміну Закон 1998 года з’яўляецца апошнім пашырэннем. Кангрэс таксама адменена “падаўжэнне перыядаў” ў 1976 годзе, так што аўтарскім правам не пяройдзе ў грамадскае набытак, нават калі ўладальнік аўтарскіх правоў не зацікаўлены ў захаванні сваіх аўтарскіх правоў (або па іншых прычынах не падоўжыць яго). Калі гэта гучыць як малаважная змена, лічаць, што ў 1973 годзе, больш чым на 85 адсоткаў уладальнікаў аўтарскіх правоў не ўдалося пацвердзіць свае аўтарскія правы. Сёння, максімальны тэрмін аўтарскіх правоў складае 95 гадоў. [25 с.131-135]

Пашырэнне ў сферу

Пашырэння ў тэрмін дзеяння аўтарскага права мае люстраны яго пашырэння ў вобласці. Як згадвалася раней, толькі карты, карты і кнігі былі першапачаткова абаронены. Зараз, пытанне, здаецца, “Што такое не абаронены? Абарона распаўсюджваецца на архітэктуры, тэатру, спектаклі, праграмнае забеспячэнне і г.д. арыгінальных аўтарскіх правах Перадрук толькі забаронена, але сучасны закон аб аўтарскім праве забараняе любыя вытворныя працы, прадукцыйнасць і пераўтварэнні арыгінальнага твора. Абнаўленні былі цалкам скасаваныя. Рэгістрацыя аўтарскага права таксама былі цалкам скасаваныя – цяпер ён аўтаматычна прадастаўляецца. Лессиг піша:

“Калі вы пішаце кнігу, Ваша кніга аўтаматычна абаронены Сапраўды, не толькі ваша кніга Кожны электроннай пошты, кожную ноту, каб ваш муж, кожны Doodle, кожны творчы акт гэта зводзіцца да матэрыяльнай форме -.. Усё гэта аўтаматычна аўтарскім правам . Існуе не трэба рэгістравацца або таварны знак вашай працы. абарону варта стварэння, а не прынятыя вамі крокі, каб абараніць яго. ” [25 с.136-139]

Акрамя таго, арыгінальныя законам аб аўтарскім праве абмяжоўваецца толькі камерцыйнай дзейнасцю. Сучаснае аўтарскае права абмяжоўвае як камерцыйных, так і некамерцыйнай дзейнасцю. [25 стр.170-171]

Прыклады аўтарскіх закон пашырэння

Наступныя тры эпізоды прадэманстраваць, наколькі атрутнае рэзка пашыраецца аўтарскага права можа быць.

  1. Сонні Бона Аўтарскія правы падаўжэння тэрміну Закон 1998 года быў асабліва абуральным закон, паколькі ён ажыццяўляецца ретроактивное падаўжэнне аўтарскіх правоў, азначаючы, што ён падоўжыў тэрмін аховы аўтарскага права на творы, якія ўжо былі створаны. Гэта ідзе ў разрэз з мэтай нібыта з аўтарскага права, які з’яўляецца стымуляваць стварэнне твораў, якія яшчэ не былі прыведзены ў існаванні. Гэта не мае ніякага сэнсу, каб даць больш фінансавых стымулаў для кагосьці, каб стварыць нешта, што ўжо створана.

  2. Штата Арэгон не з’яўляецца унікальным, але асабліва агрэсіўны характар, у забеспячэнні выканання аўтарскага права ў дачыненні да ўзнаўлення ўласнага прававой дзяржавы. Абмежаванне размеркаванне законы, якія трэба выканаць, каб не стаць крымінальных выклікае сур’ёзную заклапочанасць грамадскасці палітыкі. Як жа павінны прытрымлівацца закону, калі копіі закона не з’яўляюцца шырока даступнымі і? Акрамя таго, аплатныя грамадскія гэтых законаў ўжо праз падаткі, а не аўтарскага ўзнагароджання. [33]

  3. Орган ліцэнзавання AACS (даручана кіруючай абароны AACS копію схемы) выпусціла Digital Millennium Copyright Act дэмантаж паведамлення – лісты афіцыйна запытваючага выдалення матэрыялу па аўтарскім праве падставы – таргетынг розных сайтаў. Гэтыя сайты “парушэнні? Выдавецкі лік, AACS LA думаў, што гэта была эксклюзіўнай дыстрыбуцыі, так як лік з’яўляецца неад’емнай часткай яго схемы абароны ад капіравання [34] . Эд Фельтена, не прывыкаць да DMCA сябе, тлумачыць, чаму сцвярджаючы права ўласнасці на лік, здаецца, так артаганальных да першапачатковай мэты закона аб аўтарскіх правах:

    “Даваць прыватнай уласнасці партыя лік здаецца глыбока няправільным людзі разбіраюцца ў матэматыцы і інфарматыцы. Скіраваны прыватнай групы вылучыць многія мільёны лікаў (напрыклад, сакрэтных ключоў AACS), а затым проста абвясціць ўласнасці на іх, здаецца, яшчэ горш .

    “У той час як відавочна, чаму стваральнік фільма ці песня можа заслугоўваюць спецыяльнага прэтэнзіі з нагоды выкарыстання іх стварэння, цяжка зразумець, чаму хто-то павінен быць у стане выбраць нумар наўздагад і ў аднабаковым парадку аб’явіць яе уладальнікам. Існуе нічога творчага аб гэтым колькасць -. Сапраўды, ён быў абраны метад прызначаны для забеспячэння таго, каб атрыманае лік ні ў якай меры спецыяльныя Гэта проста лік яны выбралі з капелюша і зараз яны валодаюць гэта ….?

    “Калі вялікі матэматык Леапольд Кронекер напісаў свой знакаміты афарызм:” Бог стварыў цэлыя лікі, усё астатняе справа чалавека “, ён меў на ўвазе, што асноўныя структуры матэматыкі з’яўляецца часткай дызайну сусвету, што Бог стварыў, AACS LA. зараз хоча забраць. ” [45]

Для далейшых прыкладаў партэр DMCA выдаецца за нібыта онлайн парушэння закона аб аўтарскім праве, глядзіце [35] .

Што нас чакае ў будучыні?

Калі мінулае служыць добрым прадракальнікам будучыні, дасягнуць закона аб аўтарскіх правах будзе адвольна пашыраць па аб’ёме і працягласці. Аднак, мы нават не трэба разважаць пра тое, што заканадаўцы могуць разгледзець пытанне аб ажыццяўленні, паколькі многія з рахунку ўжо былі ўведзеныя. Разгледзім Выклікае акту, які б эфектыўна па-за законам пірынгавых сетак [36] . Або інтэлектуальнай уласнасці Закон аб ахове, якая не проста крымінальную адказнасць парушэнні аўтарскіх правоў, але спробы парушэння аўтарскіх правоў, а таксама [37] . Для яшчэ большага прапановы аб аўтарскім праве, глядзіце спіс на стар 246 з Супраць інтэлектуальнай манаполіі [3] .

Закон аб аўтарскім праве стварае карпаратыўную інфармацыю паліцыі, што падрывае падсправаздачнасць і належнай прававой працэдуры

Digital Millennium Copyright Act надзяляе кожнага ўладальніка ўтрымання, каб несці адказнасць за захаванне сваіх аўтарскіх правоў. Буйныя карпарацыі ўтрымання, такія як суб’ектаў Motion Picture Association Амерыкі і Асацыяцыя гуказапісвальнай індустрыі Амерыкі, не саромейцеся рабіць гэта. Іх мэта заключаецца не ў справядлівасці, ні правасуддзя, іх мэтай з’яўляецца прыбытак. Закон аб аўтарскім праве ставіць выкананне закона ў рукі спецыяльнай карпаратыўнай інфармацыі паліцыі, якія маюць гісторыю ў злоўжыванні сваёй уладай.

Парушальнік, помсны судовы працэс

Парушальнікі аўтарскіх правоў нясуць адказнасць за да $ 150,000 у якасці кампенсацыі за работу ў адпаведнасці з дзеючым законам аб аўтарскім праве. Залішне казаць, што гэта рэдкі, каб знайсьці таго, хто можа аплаціць гэтую суму. Выкарыстаньне масіўныя, не які можа быць аплачаных патэнцыйных страт, як дубінай, змест адвакатаў прамысловасці часта ўдаецца пераканаць патэнцыйных абвінавачаных плаціць ім каля $ 4000, каб пазбегнуць судовага пазову. У выпадку, калі гэта шчодрае прапанова не атрымоўваецца, ўтрыманне галіны паказаў сябе больш чым гатовыя прынесці ўсе нягоды яго адвакаты уніз на няшчасных людзей у тым ліку:

  • Брэтань Чан, які нібыта займаецца сумеснае выкарыстанне файлаў, калі ёй было 13 гадоў
  • Абвінавачваныя, якія з’яўляюцца інвалідамі і не здольныя выкарыстання камп’ютэра
  • Па крайняй меры адзін абвінавачаны, які быў нябожчык – RIAA мае намер працягваць рухацца наперад з справы негатыўнай інфармацыі выклікала арганізацыі зняць выпадку [41]

Карты ў гэтых выпадках з’яўляюцца неверагодна выкладзеныя супраць абвінавачаных. Змест прамысловасці судзіцца ў адпаведнасці з законамі, якія яны самі настойвалі на пераходзе ў Кангрэсе. Яны амаль забяспечана перамога, так як капіраванне абароненых аўтарскімі правамі нешта ад якіх практычна кожны карыстальнік кампутара вінаваты. І кішэні ўтрыманне галіны больш глыбокія, чым у сярэдняга адказчыка, паколькі істцы не схільныя выбіраць багатых людзей у суд. Гэтая дынаміка пераварочвае канцэпцыю з-за працэсу з ног на галаву: віны мяркуецца, і нявіннасць павінна быць даказаная.

Адсутнасць падсправаздачнасці

Розныя даследаванні паказалі, што ўтрыманне адвакатаў прамысловасці перашчыраваць з пункту безадказнасці ў выдачы DMCA паведамлення. Іх стратэгія залежыць ад вельмі недакладным практыку вымання IP-адрасы з пірынгавых сетак, а затым спрабуюць знайсці чалавека на падставе яго ці яе IP-адрас. IP-адрасы звычайна не маюць узаемна-адназначнае адлюстраванне да людзей. На самай справе, даследчая група ў Універсітэце Вашынгтона атрымалася атрымаць 500 дэмантаж паведамлення DMCA для друкаркі на іх сеткі, якія не ў стане любы файлаабменнік. [42] Акрамя таго, прафесар Прынстанскага атрымаў мноства бессэнсоўных дэмантаж DMCA запытаў на паслугі, якія не хадзілі на яго ўтрыманне дыстрыбутарскую сетку. [21] патрабаванне накіраваць аднаго з такіх апавяшчэнняў з’яўляецца “добрасумленным” перакананне, што парушэнне аўтарскіх правоў мае месца. Аднак, не існуе рэгулюе орган, які павінен адобрыць адпраўку паведамлення. Акрамя таго, уладальнікі аўтарскіх правоў ёсць стымул адправіць столькі заўважае гэта магчыма, улічваючы, што не існуе недахоп для памылковага і ўверх можа быць некалькі тысяч даляраў ці больш. Яны істотна выглядзе мэтавых спам, але, на жаль адзін, што атрымальнік не можа дазволіць сабе ігнараваць.

Закон аб аўтарскім праве падрывае грамадскае набытак і свабодную культуру

Закон аб аўтарскім праве існуе ў тэорыі, так што мастацкія творы могуць быць унесены ў грамадскую ўласнасць. Калі практычна няма работ ўваходзяць яе ідэю, аднак, тэарэтычныя аргументы для аўтарскага права ў значнай ступені знікае. Так ідзе справа сёння: вялікае ўтрыманне валодаюць карпарацый ўласных шырокіх участках аўтарскія правы, што яны адмаўляюцца ліцэнзію на незалежных мастакоў (або рабіць гэта толькі на высокай, каб неабгрунтавана высокай хуткасці [50] ). У выніку культуры кантралюецца некалькімі юрыдычнымі асобамі пашанцавала назапасілі неабходныя аўтарскія правы на паўторнае выкарыстанне і рэмікс культуры апошнія сто гадоў. Гэтыя карпарацыі прыбытак ад урада уключаны манапалістычнай шчодрасць цячэ ў іх кішэні, і грамадскасць губляе. Як Лессиг ставіць яго ў Свабодная культура “, ніколі ў нашай гісторыі маюць менш было законнае права распараджацца больш развіцця нашай культуры, чым цяпер.” [25 стр.170]

А як наконт “добрасумленнага выкарыстання”?

Пісьмовыя ў закон аб аўтарскім праве выключэннем называецца “добрасумленнага выкарыстання”. Гэта забяспечвае патэнцыйным карыстальнікам абароненых аўтарскім правам працы права на выкарыстанне гэтай работы, у межах разумнага. Тое, што гэтыя абмежаванні, аднак, выразна не вызначана. Там такая формула, напісаная ў прававой кодэкс, каб вызначыць, ці з’яўляецца выкарыстанне абароненых аўтарскім правам працы “справядлівай” ці няма. Па-за залежнасці ад ўкладу ў формуле, выхад заўсёды той жа: можа быць, гэта добрасумленнае выкарыстанне пагаварыць з адвакатам. Гэтая абарона відавочна надуманыя. Выпадку рэжысёр Джон астатняе тыпова:

“Я, на самай справе, гаварыць з адным з вашых калегаў на юрыдычным факультэце Стэнфардскага … які пацьвердзіў, што [я выкарыстоўваю урывак з Сімпсанаў] быў добрасумленнага выкарыстання. Ён таксама пацвердзіў, што Fox будзе” зрынуць і судзіцца вы з дакладнасцю да кавалачак жыцця, “незалежна ад істоты майго пазову. Ён даў зразумець, што яна будзе зводзіцца да які больш юрыдычны аддзел і глыбокія кішэні, мне ці ім.” [25 с.98]

(У бок: “добрасумленнага выкарыстання” гэта тэрмін, які я паставіў у той жа катэгорыі, як “інтэлектуальная ўласнасць” і “пірацтва”, як фразы, якія рашуча зрушэння абмеркавання ў карысць інтарэсаў ўладальнікаў кантэнту Што робіць выкарыстанне творы несправядліва. па змоўчванні? Чаму выкарыстання, што з’яўляецца справядлівым выключэнне? Для беспярэчна выкарыстоўваць тэрмін “добрасумленнага выкарыстання”, каб не сур’ёзна разгледзець гэтыя важныя пытанні.)

Закон аб аўтарскім праве стварае вялікія эканамічныя выдаткі для грамадства

Мала таго, што закон аб аўтарскім праве выносяць на недатыкальнасць прыватнай жыцця і з-за працэсу, гэта таксама цяжар грамадства ў даляравым выразе. Гэта цяжка даць колькасную ацэнку эканамічных страт для грамадства, якія маюць, падтрыманне і забеспячэнне аўтарскага права, і я не ведаю ні даследаванні, што спробы зрабіць гэта. Аднак, гэта можа быць устаноўлена, што выдаткі з’яўляюцца значнымі.

Выдаткі ў двух формах. Першы фактычнай перадачы ў далярах ад адной партыі да іншай. Другі кошт у часе, якія могуць быць канвертаваць ў даляры, разглядаючы магчымасць кошт якія займаюцца пытаннямі аўтарскага права. Магчымасць кошт значэнне наступнага лепшы выбар, даступны для таго, як гэты час можна было выдаткаваць. Напрыклад, наступны лепшы выбар для мастака да вызвалення правоў для новага творы мастацтва (які з’яўляецца юрыдычнай неабходнасці) робіць больш мастацтва. Выдаткі для мастака, такім чынам, прыбытак ён атрымаў бы шляхам больш мастацтва.

Вось няпоўны пералік расходаў, панесеных у падтрымку цяперашняй амерыканскай апарата аўтарскіх правоў:

  • Выдаткі на ўтрыманне офіса ЗША аб аўтарскіх правах (і ўвесь час знаходжання асоб, якія ўзаемадзейнічаюць з Office)
  • Час, выдаткаваны выбарных службовых асоб у распрацоўцы, абмеркавання і прыняцця новых законаў аб аўтарскім праве
  • Кошт выконваць закон аб аўтарскім праве ў школах, бібліятэках, фотакапіравальныя бізнесу і г.д.
  • Час, выдаткаваны адвакатаў ЗША пераследу крымінальных спраў аўтарскіх правоў
  • Адукацыя i навучанне ў прыватным парадку занятых адвакатаў аўтарскіх правоў
  • Заробак занятых у прыватным парадку юрысты аўтарскіх правоў
  • Зарплаты менеджэраў, хто назірае за інтэлектуальнай уласнасцю ў рамках падраздзяленняў карпарацыі
  • Заробкі суддзяў, судовых прыставаў, стэнаграфістку, паліцэйскіх і іншых супрацоўнікаў суда, калі аўтарскае права спраў у судах
  • Роялці за аўтарскія правы ліцэнзій
  • Пакрыцця страт у грамадзянскія зыскі аўтарскіх правоў
  • Заробкі лабістаў, хто выступае за дадатковыя рэформы аўтарскага права
  • Нарэшце, і самае галоўнае, эканамічнай дзейнасці, што б адбылося, калі перадачы, змены і / або распаўсюд пэўнай інфармацыі не былі забароненыя

Закон аб аўтарскім праве перашкаджае Інтэрнэт ад выканання свайго абяцаньню

Інтэрнэт з’яўляецца самым магутным механізмам для чалавечага зносін калі-небудзь створаных. Патэнцыйнага выкарыстання свабодных, імгненна, глабальных, ідэальнае размеркаванне інфармацыі практычна бязмежныя. Бязмежныя, гэта значыць, калі мы не будзем перашкаджаць сябе абмежаванні закона аб аўтарскіх правах.

Пер-копію роялці бессэнсоўны пры капіяванні з’яўляецца бясплатным і неабмежаваным

Лімітавая кошт вырабу копіі інфармацыі аб сетцы практычна роўная нулю. Паколькі не існуе квота на максімальную капіявання, можна зрабіць столькі копій, колькі хочацца пэўнай інфармацыі; харчавання бясконца. Попыту і прапановы мадэлі эканомікі падказвае, што калі прапанова бясконца, цэны падаюць да нуля. Толькі таму, што хто-то павінен плаціць за копію што-небудзь, што існуе абмежаваную колькасць асобнікаў. Іншымі словамі, копіі не хапае, таму што ёсць канчатковае прапанову. Спагнанне платы за кожны асобнік можа мець сэнс у пэўных відах рынкаў, але не адзін для не-супернічаюць, неисключаемые тавараў, як інфармацыя.

Джон Гілмар Узяць

Electronic Frontier Foundation сузаснавальнікам Джон Гілмар мае аналагічныя пачуцці:

“Што дрэннага ў тым, што мы вынайшлі тэхналогію для ліквідацыі дэфіцыту, але мы свядома выкінуць у інтарэсах тых, хто здабывае выгаду з дэфіцыту. Зараз у нас ёсць сродкі, каб дубляваць любую інфармацыю, якая можа быць кампактна прадстаўлены ў лічбавых медыя. Мы можам паўтарыць гэта ва ўсім свеце, каб мільярды людзей, для вельмі нізкай кошту, даступнасці для асоб Мы працуем над тэхналогіямі, якія дазволяць іншых відаў рэсурсаў, якія будуць дубляваныя гэта лёгка, у тым ліку адвольныя фізічныя аб’екты (“нанатэхналогіі”;. гл. HTTP :. / / www.foresight.org) прагрэс навукі, тэхналогіі і свабодных рынкаў далі канец шмат відаў дэфіцыту сто гадоў таму, больш за 99% амерыканцаў па-ранейшаму выкарыстоўваюць флігелямі, і адзін з. кожныя дзесяць дзяцей памерлі ў маленстве Зараз нават у самых бедных амерыканцаў ёсць машыны, тэлевізар, тэлефон, цяпло, чыстую ваду, каналізацыю санітарна -.. тое, што багатыя мільянеры 1900 года не маглі купіць гэтыя тэхналогіі абяцаюць канец фізічнага хочаце ў найбліжэйшай будучыні .

“Мы павінны быць у радасць ўзаемна стварэнне рая на зямлі Замест гэтага тыя, неразборліва душ, якія зарабляюць сабе на жыццё з ўвекавечанні дэфіцыту будуць красціся вакол, пераканаўча саўдзельнікаў ў ланцугі нашых танныя тэхналогіі дубліравання так што ён не будзе рабіць копіі -! Па крайняй меры не ад віду тавараў, якія яны хочуць прадаць нас гэта горшы эканамічнага пратэкцыянізму -. ўшчамлення ўласнага грамадства на карысць неэфектыўнай мясцовай прамысловасці гуказапісвальных кампаній і кіно размеркавання асцярожныя, каб не паказаць на гэта для нас,. але гэта тое, што адбываецца. ” [23]

Заключэнне

Лессиг аднойчы напісаў, што “ніхто не сур’ёзнае ў гэтай дыскусіі з’яўляецца садзейнічанне адмене аўтарскага права.” [24 p.xvi] Гэтыя словы былі ўжо не так, калі ён пісаў іх, і яны яшчэ менш дакладна і цяпер. З мінусы закона аб аўтарскім праве гэтак відавочнай і ўскосныя, многія становяцца відавочна больш сур’ёзна ставіцца да гэтай прапановы. Аўтарскае права з’яўляецца кампрамісам, што грамадскасць робіць з канкрэтных аўтараў – кампраміс, у якім грамадскія нядаўна атрымліваў ашуканы. Калі грамадскасць не пажынае якую-небудзь выгаду ад палітыкі – па сутнасці, масава пакутуюць ад гэтага – гэта адзіны разумны і адказны для прапаганды яго развароту. Прыйшоў час сур’ёзна падумаць, каб пакласці канец аўтарскага права.

Адказы

“Але як X рабіць грошы, калі аўтарскае права выдаляць?”

Гэтае пытанне, па маім вопыце, з’яўляецца найбольш частым адказам на прапанову, што аўтарскае права павінна быць ліквідавана. X можа быць любым, якія нібыта прыбылі з бягучага рэжыму аўтарскага права: мастакоў, інжынераў праграмнага забеспячэння, і г.д. Важна прызнаць, што гэтае пытанне нясе разам з ім здагадка аб сістэме аўтарскага права, што няправільна, а менавіта – перакананне, што мэта Аўтарскае права на субсідаванне вызначаных прафесій. Таму, перш чым адказаць на зыходны пытанне, я буду абмяркоўваць здагадку.

Аўтарскае права з’яўляецца сродкам, а не канец

Аўтарскае права з’яўляецца сродкам для дасягнення мэты, у канцы якіх з’яўляецца стварэнне мастацкіх твораў. Манаполіі выдаецца праз аўтарскага права не з’яўляецца канчатковай мэтай само па сабе – на самай справе, любы манаполіі з’яўляецца неоптимальным і непажаданыя эканамічныя дамоўленасці, пры іншых роўных. Так што гэта няправільна, каб быць у першую чаргу заклапочаныя даходаў людзей, якія могуць мець выгаду ў рамках гэтай схемы, таму што іх даходы не былі пункту палітыку аўтарскага права на першае месца. Існуе не канстытуцыйнае права на поспех той ці іншай мадэлі бізнесу.

Магчыма, аналогія будзе ўдакладніць. Выкажам здагадку, урад вызначае, што нацыянальная абарона з’яўляецца адным з прыярытэтных для краіны. Паколькі абарона настолькі важная, урад разгледзець пытанне аб прадастаўленні неоптимальной эканамічных механізмаў для вызначаных асоб да далейшай абароны. Такім чынам, манаполіі, які прадастаўляецца некаторым падрадчыкаў абароны для стварэння верталётаў, крылатых ракет і бамбавікоў-невідзімак. Выкажам здагадку далей, што, пасля, эпоху міру ва ўсім свеце світанкі і ўрад вырашыць, што нацыянальная абарона ўжо не такога высокага ўзроўню прыярытэту. Таму ўрад рэзка скарачае абаронны бюджэт якіх заканчваецца вышэйзгаданых кантрактаў з падрадчыкамі абароны. У гэты момант хтосьці прыходзіць і пытаецца: “А як жа ваенныя падрадчыкі працягваюць рабіць грошы цяпер, што мір ва ўсім свеце быў дасягнуты? Адказ у тым, што гэта да справы не ставіцца: прадастаўленне дзяржаўных сродкаў на абарону падрадчыкаў было карысна толькі да канца абароны. Але гэтак жа мэты былі дасягнутыя з дапамогай іншых сродкаў, у далейшым няма неабходнасці ў гэтым размяшчэнні.

Справа ў тым, не існуе апрыёрна абавязацельствы з боку грамадства для забеспячэння пэўнай прафесіі субсідуецца. Гэта не азначае, што тое, што людзі, якія нажываюцца на аўтарскім праве зрабіць, гэта не важна, вядома, гэта. Яны проста павінны гуляць па правілах, што ўсе прафесіі, якія не карыстаюцца аўтарскім правам п’есе – канкурэнцыі і інавацый у свабодным рынку.

Свабода інфармацыі не азначае, эканамічнай разрухі

Так можа мастакоў, інжынераў праграмнага забеспячэння, і г.д. працягваць зарабляць грошы без штучных абмежаванняў на распаўсюд інфармацыі? Вядома, яны могуць!

У дачыненні да інтэлектуальнай манаполіі, Болдрин і Левін вылучыць некалькі выпадкаў, калі адсутнасць аўтарскага права не прывяло да банкруцтва – як раз наадварот, на самай справе. Яны даюць прыклад аўтараў у дзевятнаццатым стагоддзі, які запатрабаваў аванс ад выдаўца кнігі ў абмен на абяцанне адпраўкі выдаўцом першага скончылі працу, што дазваляе выдаўцу, каб атрымаць перавагу першачарговасці, якая забяспечыла б прыбытак. У наш час, яны паказваюць на аналагічныя дамоўленасці аб работах, якія не абаронены аўтарскім правам, такіх як 09/11 справаздачу камісіі, якія ўсё яшчэ прыносяць прыбытак здаровым для выдаўцоў (нават калі тэкст свабодна, легальна можна загрузіць з вэб-сайта). За парушэнне навін, на іх думку, многія часта плацяць, каб атрымаць доступ да загалоўкі па-першае, нават калі ж у канчатковым выніку быць даступнымі для грамадскасці ў больш позні час. Іншыя прыклады галін, якія сталі прыбытковымі ў адсутнасць аўтарскага права ўключаюць дзевятнаццатым стагоддзі друкаванага аркуша музычнай індустрыі, у пачатку дваццатага стагоддзя кінематографа і сучаснай індустрыі парнаграфіі. [3 с.22-39] Нарэшце, варта прызнаць, што аўтарскае права параўнальна нядаўняе вынаходства, і шмат матэрыялу, што б зараз быць абаронены аўтарскім правам быў яшчэ створаны да з’яўлення аўтарскага права на:

“Па крайняй меры, тры тысячы гадоў, музычныя і літаратурныя творы былі створаны ў значнай ступені кожным грамадстве, і ў поўным адсутнасці – на самой справе, часта пад прамога забароны – які-небудзь аўтарскіх правоў у эканамічнай і прававой тэорыі. “не інавацыі без манапалізацыі,” гэта просты факт складаецца ў невытлумачальнай таямніцай, як каталіцкія догмы родаў Антэ virginitas з’яўляецца для большасці з нас. ” [3 с.30]

Кевін Кэлі выкарыстоўвае іншы падыход у дэманстрацыі патэнцыйнай даходнасці ва ўзросце неабмежаваную капіраванне: “Калі копіі бясплатныя, вам трэба прадаць рэчы, якія не могуць быць скапіраваны … Ну, што не могуць быць скапіяваныя?” Ён прапануе прыклад даверу, як тое, што не здольны на капіраванне. Акрамя таго, працягвае ён, непасрэднасць, персаналізацыі, інтэрпрэтацыі, дакладнасць, даступнасць, ўвасабленне, патранаж, і находимости з’яўляюцца шляху да прыбытку паколькі ніхто з іх не могуць быць скапіраваны, альбо. Кэлі таксама згадвае рэкламы (якую ён не гаворыцца ў яго артыкуле), а правераны метад манетызацыі. [5]

Карл Фогель паказвае на розныя бягучыя і будучыя мадэлі, якія працуюць і патэнцыйна можа працаваць як бізнесу. Ён прыводзіць у прыклад руху вольнага праграмнага забеспячэння ў якасці прыкладу паспяховага руху пасля аўтарскага права. Многія кампаніі, у тым ліку Red Hat, Sun, IBM, Google і выкарыстоўваць свабодна (як у Libre [Е] ) даступнага праграмнага забеспячэння для дасягнення сваіх мэтаў – некаторыя прадаць падтрымку, а некаторыя для стварэння вэб-прыкладанняў. Ён лічыць, што як і іншыя галіны пачынаюць ўступіць у барацьбу з рэальнасцю пасля аўтарскага права, тых галін, пачнуць шукаць больш, як сучаснай індустрыі праграмнага забеспячэння. Фогель падкрэслівае некалькі альтэрнатыўных бізнес-мадэляў, якія маглі б падтрымліваць работнікаў у-свеце аўтарскіх паведамленне:-і-рэліз, карпаратыўныя заступніцтва і патранажам мікраплацяжоў. Фонду [12]

Некаторыя, у тым ліку шведскіх Пірацкая партыя заснавальнік Рык Falkvinge, пайсці так далёка, каб сцвярджаць, што ліквідацыя аўтарскага права не зменіць дзелавую практыку значна. Як ён сам кажа, “Што прыносіць прыбытак сёння будзе атрымліваць прыбытак заўтра.” [11] Напрыклад, артыстаў пажынаць канцэрт даходаў ад выступаў без дапамогі аўтарскага права.

Нарэшце, варта адзначыць, што там будзе шмат метадаў вядзення бізнесу і магчымасцяў, якія мы не можам прадбачыць. Інавацыі, якія канкурэнтаздольнай бясплатна патрабаванням рынку яго ўдзельнікаў, несумненна, будзе вырабляць раней няўяўныя спосабы вядзення спраў, як гэта было ў мінулым. Наша няздольнасць зараз пералічваць іх не азначае іх будучыні небыцця.

“Гэта праўда, што некаторыя цяперашні аспектаў аўтарскага права з’яўляюцца непажаданымі, але асноўная ідэя здаецца гук. Не атрымалася нам налады законам аб аўтарскім праве, каб ліквідаваць вашыя пярэчанні?”

Колькасць

Вядома Ёсць паляпшэнні, якія маглі б быць зробленыя, каб закон аб аўтарскім праве, каб змякчыць некаторыя пашкоджанні я абмяркоўваю. Напрыклад, можна сабе ўявіць аднаўленні аўтарскіх правоў на рэканструкцыю і абавязковай рэгістрацыі так, што нашмат больш працы патрапіць у грамадскае набытак раней. Існуе таксама магчымасць для паляпшэння працэсу дэмантаж DMCA, можа быць патрабаванне аб атрыманні адабрэння суддзі прыступіць да апавяшчэнне прывядзе да скарачэння колькасці ашуканскіх партэр выдаецца.

Аднак, пераважная большасць праблем было б нявырашанымі, нават з заканадаўчымі змяненнямі, так як праблемы ўласнага аўтарскага права. Гэта значыць, яны атрымліваюць на самім базавым узроўні ад абмежаванняў, што закон аб аўтарскім праве ставіць на месца. Далей законамі аб аўтарскіх правах не выправіць эканамічныя выдаткі аўтарскіх’s, эрозіі ў прыватную жыццё, буйнамаштабнае крыміналізацыі насельніцтва, праблемы інфармацыі паліцыі, і г.д.

Акрамя таго, з практычнай пункту гледжання, незразумела, як гэтыя асвечаныя рэформы будзе прыняты і падтрыманы ў першую чаргу. Памятайце, што як заканадаўчай і судовай улады пад старшынствам ўздуцце жывата павялічваецца як аб’ём і працягласць аўтарскага права.

“Не вашыя скаргі больш пра DMCA і / або DRM, чым аўтарскіх сябе?”

Колькасць

Гэта праўда, што некаторыя з праблем, якія я абмяркоўваць вынікаюць з прымянення DRM і DMCA. DRM (“кіравання лічбавымі правамі”) гэта тэхналогія, якая дазваляе кампаніям абараняць свае ўласныя адвольныя палітыку аўтарскім правам. Абыход гэтай палітыкі з боку карыстальнікаў DRM’ed прылад забаронена DMCA. У выпадку Дзмітрый Скляр, Скрыжаванне гэтых двух з’яў, выкліканых яго арышт. DMCA з’яўляецца прыкладам для рэзкага пашырэння ў сферы аўтарскага права.

Аднак, мой адказ падобны мой адказ на пытанне аб тым, мы маглі б проста ліквідаваць непажаданыя часткі закона аб аўтарскіх правах. Б ліквідацыі або перазапісу DMCA зрабіць лепш? Магчыма, але гэта не будзе тычыцца праблемы уласных аўтарскіх сябе. Акрамя таго, улічваючы пашырэнне шчупальцы аўтарскага права, гэта не цяжка ўявіць, што калі DMCA не існуе аўтарскае права хутка вырасце да крышкі сутнасьці тое ж, што DMCA робіць зараз.

“Артыкулы ахопу Вашы перавагі аўтарскіх правоў не хапае. Як вы можаце чакаць чытачам дастаткова суддзя значэнне аўтарскага права, калі вы толькі сучаснасць адзін бок?”

(Чаму ніхто не задаць гэтае пытанне, калі аўтарскае права лобі сцвярджае, што аўтарскае права неабходна для захавання цывілізацыі?)

Калі ахоп мой артыкул аб расквітацца аўтарскага права з’яўляюцца не хапае, што толькі таму, што Ёсць так мала пераваг для пачатку, не з-за наўмыснае недагляд з майго боку. Я даў гэтыя расквітацца кароткі курс лячэння ў “Чаму аўтарскае права існуе?” падзел, але будзе распрацоўваць тут.

Аўтарскія правы мае два перавагі меркавалася. Па-першае, манаполіі, што аўтар карыстаецца, гэта перавага для аўтара (больш рэалістычна, выдавец) у адзіночку. Гэта з’яўляецца недахопам для астатняй часткі грамадства, якая павінна плаціць манаполію пэўнай цане атрымліваць, распаўсюджваць або трансфармаваць працу (або не плаціць цану на ўсіх, калі аўтар адмаўляецца распаўсюджваць / ліцэнзіяй). Другое перавага складаецца ў грамадстве, калі мастацкія творы вырабляецца, што не было б у адваротным выпадку. Паколькі мой адказ на пытанне: “Але як X рабіць грошы, калі аўтарскае права выдаляць?” паказвае, гэта сумніўнае перавага, бо няма ніякіх доказаў таго, што мастацкае вытворчасць пакутуе без аўтарскага права. Такім чынам, першае перавага толькі перавагі манапаліста ў шкоду грамадству і другое не перавага на ўсіх.

У любым выпадку, мэта гэтага артыкула з’яўляецца паказаць на праблемы аўтарскага права, якія часта застаюцца незаўважанымі. У святле абмежаванага аўтарскіх выгады можа прынесці, гэта маё меркаванне, што страта прыватнасці, ухіленне з-за працэсу, эрозіі падсправаздачнасці, велізарныя эканамічныя выдаткі, увядзенне злачыннасць, пагаршэнне грамадскага вобласці і Інтэрнэт абмежаванні, якія накладвае аўтарскіх правоў не варта здзелку.

“Хто-небудзь на самай справе выступае Глыбокая інспекцыя пакетаў у сеткі Інтэрнэт, ці гэта проста саломы чалавек, якога вы стварылі?”

Я сказаў у раздзеле спасылкі, “лагічнага завяршэння выканання закона аб аўтарскім праве цалкам маніторынг усіх сістэм, якія патэнцыйна могуць капіяваць абароненыя аўтарскім правам інфармацыі.” Тое, што існуе зараз з’яўляецца грубым набліжэннем да гэтага лагічнага завяршэння. Тактыка выяўлення парушэння аўтарскіх правоў у цяперашні час, здаецца, уборкі IP-адрасы файла размеркавальнікі з дапамогай маніторынгу прыкладанняў P2P сетак самі. Гэта далёка ад дасканаласці тактыку, і ДГІ, несумненна, будзе больш эфектыўным. ДГІ таксама не адзіны спосаб, што здзейсненае маніторынгу можа быць дасягнута: замест таго, маніторынг сеткі, у канцы хастоў (гэта значыць ўсіх кампутарах карыстальнікаў) можа замест гэтага маніторынгу. Па абавязковага ўстаноўкі праграм-шпіёнаў для выяўлення абаронены аўтарскім правам матэрыял, ідэальны ж назіранні будуць дасягнуты. Глядзіце [48] для абмеркавання гэтых пытанняў.

Змест прамысловасці было лабіраванне строгае выкананне закона аб аўтарскіх правах, лагічным завяршэннем якога з’яўляецца агульны назіранне (ДГІ зроблена, напрыклад), так што ёсць падставы меркаваць, што эпоха ДГІ падтрымкай аўтарскага права не за гарамі. Французская трох удараў аўтарскім праве для прыкладу. Глядзіце [47] музыкант Бона думку Рок характэрна тых, хто ў ўтрыманне галіны, якія выступаюць за агульны нагляд, каб прадухіліць парушэнне аўтарскіх правоў: “Мы пошта, [Інтэрнэт-правайдэры] Раскажыце, хто ведае, што ў карычнева-папяровых пакетаў.? Але мы ведаем, высакародныя з Амерыкі намаганняў, каб спыніць дзіцячую парнаграфію, а не на невысакародныя адзначыць Кітай намаганні, каб здушыць онлайн іншадумства, што гэта цалкам можна прасачыць “змест [49]

ДГІ шматфункцыянальны тэхналогіі, і выяўлення парушэння аўтарскіх правоў не так, як большасць абсталявання DPI выкарыстоўваецца (у цяперашні час). У асноўным гэта выкарыстоўваецца для “трафіку”, каб зрабіць некаторыя паток інфармацыі праз сетку хутчэй, чым іншай інфармацыі, па цэлым шэрагу прычын. Глядзіце [46] для добры агляд тэхналогіі DPI і прамысловасці DPI.

“Не будзе ліквідацыю аўтарскага права таксама несапраўднымі копілэфт ліцэнзіі?”

Некаторыя ліцэнзіі, у тым ліку GNU General Public License (якая ахоплівае GNU / Linux ядра) і ліцэнзіі Creative Commons Attribution Share Alike ліцэнзіі (якая ахоплівае Wikipedia), з’яўляюцца “копілэфт” ліцэнзій. У адрозненне ад аўтарскіх ліцэнзій, копілэфт дзяржаўныя ліцэнзіі, што ніхто не мае эксклюзіўныя правы на распаўсюд працы. Copyleft ліцэнзій далей прадугледжваецца, што дадатковыя размеркавання працы (або мова) павінна быць зроблена на тых жа ўмовах, як арыгінальнае твор.

Copyleft ліцэнзій рабіць залежыць ад аўтарскіх правоў на выкананне. Так што тэхнічна правільна, што адмена аўтарскага права, пры іншых роўных умовах, будуць несапраўднымі ўсе копілэфт ліцэнзіі. Аднак, здаецца малаверагодным, што Кангрэс, стаўшы досыць інфармаваныя, каб разумець неабходнасць сур’ёзнай рэформы закона аб аўтарскім праве або адмену, не зможа прыняць копілэфт ліцэнзіі на разглядзе. Кангрэс можа адмяніць аўтарскае права, але захаваць копілэфт палажэнняў у рамках розных прававых механізмаў.

Спасылкі і дадатковая літаратура

[1] Tehranian, Джон. “Парушэнне нацыі: Copyright рэформа і права / Норма Gap.” Юта Law Review Vol.2007 (2007): p.537. Таксама даступны на HTTPS: / / www.law.utah.edu/_webfiles/ULRarticles/155/155.pdf
[2] Барлоу Джон Пэры. “Эканоміка ідэй”. Правадной сакавіка 1994 года. http://www.wired.com/wired/archive/2.03/economy.ideas_pr.html
[3] Болдрин, Мішэль і Левін, Дэвід К. Супраць інтэлектуальнай манаполіі. Cambridge: Cambridge University Прэс, 2008. Таксама даступны на http://levine.sscnet.ucla.edu/general/intellectual/againstfinal.htm
[4] Абельсон, Хэл і Лёдзіным, Кен і Люіс, Гары. Разарваў на шматкі. Upper Saddle Рыўера, Нью-Джэрсі: Addison-Wesley, 2008.
[5] Кэлі, Кевін. “Лепш, чым бясплатна.” 2 мая 2008. http://www.edge.org/3rd_culture/kelly08/kelly08_index.html
[6] Столлман, Рычард. “Права на чытанне”. Паведамленні ACM тым 40, нумар 2 (1997). Таксама даступны на http://www.gnu.org/philosophy/right-to-read.html
[7] Столлман, Рычард. Free Software, Free Society. Бостан: GNU Прэс, 2002. Заўвага: іншыя артыкулы Столлмана, які я выкарыстаў і прывёў асобна, таксама ўключаны ў гэтую кнігу, якая таксама даступная на http://www.gnu.org/philosophy/fsfs/rms-essays.pdf
[8] Кларк, Ян. “Freenet філасофіі”. http://freenetproject.org/philosophy.html
[9] Столлман, Рычард. “Словы, якіх варта пазбягаць.” http://www.gnu.org/philosophy/words-to-avoid.html
[10] Шнайер, Брус. “Суадносіны аб бяспецы.” 19 мая 2006. http://www.schneier.com/blog/archives/2006/05/the_value_of_pr.html
[11] Falkvinge, Рык. “Аўтарская-прававога рэжыму супраць грамадзянскіх свабод”. http://video.google.com/videoplay?docid=4472314929478865652 #
[12] Фогель, Карл. “Дзіўная гісторыя аўтарскага права і абяцанне аб свеце, пасля аўтарскіх правоў.” 9 кастрычніка 2005 года. http://questioncopyright.org/promise
[13] Столлман, Рычард. “Вы сказалі” інтэлектуальная ўласнасць “? Гэта Панадлівы Міраж”. 2004 год. http://www.gnu.org/philosophy/not-ipr.html
[14] Столлман, Рычард. “Чаму праграмнае забеспячэнне не павінна мець Уладальнікі”. 1994 год. http://www.gnu.org/philosophy/why-free.html
[15] “Праблема”. Лічбавая свабода вэб-сайта http://www.digitalfreedom.org/the_issue/index.html
[16] Доктороу, Коры. Аўтары @ Google http://www.youtube.com/watch?v=xgXwmXpaH2Q
[17] Шапіра, Саманта М. “Хіп-хоп Outlaw (прамысловая версія).” New York Times Magazine 18 Люты 2007. http://www.nytimes.com/2007/02/18/magazine/18djdrama.t.html
[18] Андэрсан, Нейт. “100 гадоў утрыманне Вялікі асцерагаючыся тэхналогіі – у яго ўласных словах.” Ars Technica. 11 кастрычніка 2009. http://arstechnica.com/tech-policy/news/2009/10/100-years-of-big-content-fearing-technologyin-its-own-words.ars
[19] “Photoshop жахаў” Рэйчел Мэддоуа Паказаць http://www.youtube.com/watch?v=tFaSzOJ92zU&NR=1
[20] “Апалёгія для спеваў магазін работніка” BBC News. 21 Кастрычнік 2009. http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/scotland/tayside_and_central/8317952.stm
[21] Фрыдман, Майк. “Недакладнай аўтарскага права: Сумнеўныя” лепшых “практыкі і BitTorrent недахопы спецыфікацыі” Свабода Тинкер. 23 лістапада 2009 г. http://www.freedom-to-tinker.com/blog/mfreed/inaccurate-copyright-enforcement-questionable-best-practices-and-bittorrent-specificatio
[22] ЗША аб аўтарскім праве. http://www.law.cornell.edu/uscode/html/uscode17/usc_sup_01_17.html
[23] Гілмар, Джон. “Што здарылася з абаронай ад капіравання”. 16 люты 2001 года. http://www.toad.com/gnu/whatswrong.html
[24] Лессиг, Лоуренс. Будучыя ідэй. Нью-Ёрк: Vintage Books, 2001. Таксама даступны на http://www.the-future-of-ideas.com/
[25] Лессиг, Лоуренс. Свабодная культура. Нью-Ёрк: Penguin Press, 2004. Таксама даступны на http://www.free-culture.cc/freecontent/
[26] Фогель, Карл. “Нью-Йоркскага універсітэта Бянтэжыць агульны доступ да файлаў з плагіятам.” QuestionCopyright.org 7 Жнівень 2007 г.. http://questioncopyright.org/nyu_note_on_illegal_downloading
[29] Столлман, Рычард. “Аўтарскае права і глабалізацыя ў эпоху кампутарных сетак”. 2001 год. http://www.gnu.org/philosophy/copyright-and-globalization.html
[30] Зьвесткі зь Вікіпэдыі – Саперніцтва (эканоміка) http://en.wikipedia.org/wiki/Rivalry_ (эканоміка)
[31] Канстытуцыя ЗША Copyright пункта. http://topics.law.cornell.edu/constitution/articlei # section8
[33] Доктороу, Коры. “Арэгон: нашы законы абаронены аўтарскім правам і вы не можаце апублікаваць іх.” BoingBoing. 15 Красавік 2008 г.. http://www.boingboing.net/2008/04/15/oregon-our-laws-are.html
[34] М. Фельтена, пад рэд. “AACS Прайграванне бац-а-моль з вымаемыя ключ.” Свабода Тинкер. 1 мая 2007. http://freedom-to-tinker.com/blog/felten/aacs-plays-whack-mole-extracted-key
[35] астуджэння ўздзеянню chillingeffects.org
[36] Маккала, Дэклан. “Сенат законапраект забарона P2P-сеткі”. CNET News. 23 чэрвень 2004. http://news.cnet.com/Senate-bill-bans-P2P-networks/2100-1027_3-5244796.html
[37] Маккала, Дэклан. “Гансалес прапануе новае злачынства:” Спроба “парушэнне аўтарскіх правоў”. CNET News. 15 мая 2007. http://news.cnet.com/8301-10784_3-9719339-7.html
[38] Боўмэн, Ліза М. “ElcomSoft вердыкт: вінаваты. Не” CNET News. 17 сьнежня 2002 г.. http://news.cnet.com/2100-1023-978176.html
[39] Боўмэн, Ліза М. “Скляр адлюстроўваецца на пакут DMCA”. CNET News. 20 сьнежня 2002 г.. http://news.cnet.com/2100-1023-978497.html
[40] Фонд электронных межаў. “Ненаўмыснага наступствы: Дзесяць гадоў пад DMCA”. http://www.eff.org/wp/unintended-consequences-ten-years-under-dmca
[41] Beckerman, Рэй. “Як RIAA Работы судовага працэсу”. 9 красавіка 2008 г.. http://beckermanlegal.com/pdf/?file=/howriaa.htm
[42] Андэрсан, Нейт. “Даследаванне фарбы змрочную карціну аўтаматызаваных органаў P2P.” Ars Technica. 5 чэрвеня 2008. http://arstechnica.com/old/content/2008/06/study-paints-grim-picture-of-automated-dmca-notice-accuracy.ars
[43] Tummon, Якава. “Выпадак смерці ад аўтарскіх правоў.” Ванкувер нд 20 лютага 2008 года. http://www.canada.com/vancouversun/news/editorial/story.html?id=9c7df727-ab6e-4427-9281-0e2eac3f2643&p=1
[44] Oberholzer-Джы, Фелікс і Штрумпф, Koleman С. “Уплыў агульнага доступу да файлаў на запіс продажаў: эмпірычны аналіз.” Часопіс палітычнай эканоміі “, Vol. 115, стр. 1-42 лютага 2007 года. Таксама даступны на www.unc.edu/ ~ cigar/papers/FileSharing_June2005_final.pdf
[45] М. Фельтена, пад рэд. “Чаму 09ers Ці так засмучаны.” Свабода Тинкер. 3 мая 2007. http://freedom-to-tinker.com/blog/felten/why-09ers-are-so-upset
[46] Андэрсан, Нейт. “Глыбокая праверка пакетаў адказвае” Сеткавы нейтралітэт, CALEA. “Ars Technica. 26 Ліпеня 2007. http://arstechnica.com/hardware/news/2007/07/Deep-packet-inspection-meets-net-neutrality.ars
[47] Андэрсан, Нейт. “Французска-P2P закон аб барацьбе самых жорсткіх у свеце.” Ars Technica. 10 Сакавіка 2009. http://arstechnica.com/tech-policy/news/2009/03/french-anti-p2p-law-toughest-in-the-world.ars
[48] Фрыдман, Майк. “Памылковыя DMCA апавяшчэння і аўтарскага права, Part Deux.” Свабода Тинкер. 15 Снежань 2009. http://www.freedom-to-tinker.com/blog/mfreed/erroneous-dmca-notices-and-copyright-enforcement-part-deux
[49] Бона. “Дзесяць за бліжэйшыя дзесяць.” Нью-Ёрк Таймс. 2 студзеня 2010 г.. http://www.nytimes.com/2010/01/03/opinion/03bono.html
[50] Палей, Ніна і Фогель, Карл. “Як ахоўваюцца законам спыненні гандлю людзьмі мастацтва: Інтэрв’ю з Нінай Пэли Аб” спявае блюз “QuestionCopyright.org 11 лістапада 2008. Сіта http://questioncopyright.org/nina_paley_sita_interview
[] Глядзіце [12] для асабліва абуральны прыклад такой тактыкі Хілары Розен, былы кіраўнік RIAA.
[B] Глядзіце [3] для добрай абмеркаванне патэнтнай рэформы
[C] Глядзіце [29] для кароткага агляду
[D] Дадатковыя ўласцівасці біт, гл. “коанов” у [4 с.4-13]
[Е] “Бясплатныя” мае два значэння на англійскай мове. Першае значэнне (як у “бясплатнае піва”) і той, якая выкарыстоўваецца тут адпавядае французскай бязвыплатна. Другое значэнне (як у “свабодна кантраляваць свой ​​лёс”) адпавядае французскай бясплатна. Часта французскія выкарыстоўваецца для ліквідацыі неадназначнасці.
[F] таварных знаках, як гэта адбываецца, варта асабняком, як адзін з членаў “інтэлектуальная ўласнасць”, што клуб мае патрэбу ў невялікім, каб ні адна рэформа.
[G] належны тып закон для абароны ад плагіяту было б законах па таварных знаках, так як плагіят крадзе аўтара асоба, тым самым пазбаўляючы як аўтар і грамадскасці аб перавагах дакладнай атрыбуцыі. Гэта менавіта тое, што таварны знак прызначаны для прадухілення. Несанкцыянаванае капіраванне, з другога боку, умацоўвае асобу аўтара: незалежна ад таго, копіі прававых, яны да гэтага часу дакладна даць сапраўднае імя аўтара, і тым самым умацаваць аўтара сувязі да працы.
[H] Гэта анты-назіранні аргумент быў адным з асноўных дошкі Пірацкая партыя Швецыі, сур’ёзная палітычная партыя, якая выйграла два месцы ў Еўрапейскім парламенце ў 2009 годзе ў значнай ступені на аснове асцярог з нагоды лічбавай грамадзянскіх свабодаў.

Падзякі

Дзякуючы наступным людзям за іх каментары да гэтага артыкулу: Марк Sauchelli, Дыега Ongaro, Кайл Натсон, Aston Motes, Аві Flamholz, Люіс Маршал, Бад Коллиган, Даніэль Мэцьюз, Тод Дэвіс, Эрык Хахенбург, Карл Фогель.

Ліцэнзія

Creative Commons License

Што мы губляем Калі мы прымаем Аўтарскія правы Дэні Коллиган пад ліцэнзіяй Creative Commons Attribution 3,0 Злучаныя Штаты ліцэнзіі .

by 0 comments on "Le conte des deux auteurs : pourquoi l’un est traduit et l’autre pas"

Le conte des deux auteurs : pourquoi l’un est traduit et l’autre pas

A Tale of Two Authors: Why Translations Happen, or Don’t.

Karl Fogel – 21 février 2011 – QuestionCopyright.org
(Traduction Framalang : Brandelune, Goofy et Penguin: http://www.framablog.org/index.php/post/2011/02/22/traduction-droit-auteur-licence-libre)

Pourquoi certains livres ne sont-ils pas traduits ?

Vous penserez peut-être qu’il est difficile de trouver des traducteurs disposés, ou que les compétences nécessaires sont rares, mais je vous propose deux études qui fournissent une autre explication.

La raison principale d’un texte non traduit vient tout simplement du fait qu’on nous interdit de le traduire. Lorsque les restrictions dues aux droits d’auteur ne les entravent pas, les traductions fleurissent.

Si vous êtes sceptique, lisez plutôt la suite. Voici l’histoire de deux auteurs, l’un dont les livres peuvent être traduits librement par n’importe qui, l’autre qu’on ne peut pas traduire. Nous allons même tricher un peu en disant que celui dont les livres sont ouverts à la traduction est un auteur mineur (un de ceux dont les œuvres, pour être parfaitement honnête, ne vont pas changer la face du monde). Tandis que certains des ouvrages de l’autre sont considérés comme des chefs-d’œuvre dans leur langue d’origine, au point que l’on peut trouver des citations d’éminents universitaires mentionnant l’absence de traduction comme « un des plus grands scandales de notre époque ».

Le premier auteur, c’est moi. J’ai écrit deux livres, tous deux sous licence libre, aucun n’a la moindre importance historique même si j’en suis fier et ai été content de les écrire. Le premier, publié en 1999, était un manuel semi-technique expliquant comment utiliser certains logiciels de collaboration. Bien que son public soit limité et que j’aie mis en ligne une version dans un format un peu lourd, des traductions bénévoles ont très vite été proposées, et l’une d’elles au moins (en allemand) a été achevée. D’autres traductions ont peut-être abouti, je ne sais pas (le livre étant déjà ancien et les traductions m’étant incompréhensibles, je n’ai pas fait l’effort d’en savoir plus).

Remarquez que je ne parle ici que de traductions faites par des bénévoles, celles qu’ils entreprennent juste parce qu’ils en ont envie, sans demander au préalable de permission à quiconque (il y avait aussi une traduction en chinois achevée et dont j’ai une version papier publiée, mais je ne la considère pas dans ma démonstration car elle est passée par les canaux de publication contrôlés par l’éditeur).

Mon livre suivant, publié à l’origine en 2005, ne visait également qu’un lectorat potentiel limité : il traite de la gestion de projets collaboratifs open source — il n’était pas exactement destiné à devenir un best-seller. Mais avec le soutien de mon aimable éditeur, O’Reilly Media, je l’ai mis en ligne sous une licence libre, cette fois sous un format plus agréable, et des projets de traductions bénévoles sont aussitôt apparus. Plusieurs ont maintenant porté fruit : le titre existe en japonais, en galicien, en allemand, en néerlandais et en français. La traduction espagnole est presque terminée, et d’autres encore sont en cours dont je vous épargne la liste.

(Ah oui, au fait, plusieurs de ces traductions sont disponibles en format papier de qualité commerciale, j’en ai chez moi des exemplaires. L’activité lucrative est parfaitement compatible avec les modèles de distribution non restrictifs, comme nous l’avons déjà souligné à plusieurs reprises)

Alors… tout ça pour un livre traitant de collaboration au sein des projets open source ? Vraiment ? Que peut-on en déduire ?

Eh bien, voyons un contre-exemple.

Hans Günther Adler (« HG Adler » de son nom de plume) est un auteur mort en 1988 dont l’œuvre est désormais largement reconnu comme majeure dans la littérature allemande sur l’Holocauste. Très peu de ses œuvres ont été traduites en anglais, sauf tout récemment le roman Panorama, publié en Angleterre et dont la critique a longuement parlé.

Deux de ces critiques nous permettent de bien comprendre pourquoi ici, sur QuestionCopyright.org, nous considérons que notre mission essentielle est de recadrer le débat public sur le droit d’auteur. Les deux critiques littéraires — manifestement intelligents, manifestement d’accord sur l’importance d’Adler, et écrivant tous deux pour les plus influentes revues littéraires de langue anglaise — commentent l’absence scandaleuse de traductions d’Adler en anglais tout en se recroquevillant dans une attitude passive quand il s’agit d’expliciter les raisons de cette absence.

D’abord, Judith Shulevitz dans le New York Times :

De temps en temps, un livre vous fait prendre brutalement conscience de la somme d’efforts et de chance qui ont été nécessaires pour le faire arriver entre vos mains. « Panorama » est le premier roman écrit par H. G. Adler, un intellectuel juif et germanophone vivant à Prague qui a survécu à un camp de travail en Bohème, Theresienstadt, Auschwitz, ainsi qu’à un autre camp de travail forcé particulièrement horrible car souterrain, appelé Langenstein près de Buchenwald. Adler écrit la première ébauche en moins de deux semaines, en 1948 il arrive enfin en Angleterre mais ne trouve personne pour publier son livre avant 1968. 20 ans et deux manuscrits plus tard le livre est enfin publié en anglais aujourd’hui, pour la première fois.

Il est difficile de concevoir la raison pour laquelle nous avons dû attendre si longtemps. Il en résulte que Adler est un presque parfait inconnu dans le monde anglophone. Seuls trois de ses livres ont été traduits : un travail historique intitulé « Jews in Germany », un roman appelé « The Journey » et, maintenant, « Panorama ». Le fait que les lecteurs anglais et américains aient eu un accès aussi limité à l’œuvre et à la pensée d’Adler pendant si longtemps est, comme l’écrit ce spécialiste éminent de la litérature allemande moderne qu’est Peter Demetz, « l’un des grands scandales de notre époque ».

Ensuite, voici ce qu’écrit Ruth Franklin dans le New Yorker :

Hermann Broch a écrit que le livre Theresienstadt 1941–1945 deviendrait un classique sur la question, et que la méthode d’Adler « clinique et précise, non seulement saisit les détails essentiels mais parvient à montrer en plus l’étendue de l’horreur des camps d’une manière particulièrement pénétrante ». (Le livre a été publié en Allemagne en 1955 et il est devenu très vite un ouvrage de référence pour les études allemandes sur l’Holocauste mais n’a jamais été traduit en anglais.)

Soit, Shulevitz et Franklin écrivaient des critiques du travail même d’Adler, pas des analyses sur les raisons pour lesquelles ces ouvrages avaient été si peu traduits en anglais. Il est pourtant frappant qu’ils aient choisi tous deux de commenter le manque de traduction, plus ou moins longuement, et pourtant ils n’offrent aucune hypothèse sur les raisons de cette absence. Ils décrivent simplement la situation et expriment leurs regrets, comme s’ils parlaient simplement du mauvais temps ; il n’y aucune indignation ni frustration sur le fait que l’absence de traduction est tout simplement due au fait qu’elles ont été interdites avant même qu’on puisse les commencer.

Je ne vais même pas utiliser « probablement » ou « sans doute » dans cette déclaration. À ce point, il faut considérer qu’il s’agit de faits établis. Si mes livres – mes petits ouvrages qui ne visent qu’une population limitée dans le monde du développement logiciel – sont traduits depuis l’anglais dans d’autres langues au lectorat plus faible, il est tout simplement impossible que les livres bien plus importants de H.G. Adler, sur des sujets beaucoup plus importants, n’aient pas été traduits de l’allemand vers l’anglais, si même une seule personne (ou, plus important encore, un seul groupe) qui aurait eu l’ambition de les traduire avait été libre de le faire.

Il existe un grand nombre de personnes qui parlent couramment à la fois l’anglais et l’allemand ; les études sur l’Holocauste intéressent de très nombreux locuteurs de ces deux langues et il existe des sources de financement, tant gouvernementales que provenant d’organismes à but non lucratif, qui auraient volontiers soutenu ce travail (certaines traductions de mon deuxième livre ont reçu ce genre de financement, il serait incompréhensible que ces financements puissent exister pour cela et pas pour les traductions du travail de Adler).

Le fait que l’absence de traductions d’Adler, ou d’autres œuvres importants, ne soit pas directement compris comme étant dû aux restrictions issues du droit d’auteur souligne la dramatique faiblesse du débat public autour du droit d’auteur. A l’heure actuelle, les traducteurs ne peuvent pas traduire s’ils ne sont pas assurés en premier lieu d’en avoir le droit, et puisque la position par défaut du droit d’auteur est que vous n’avez pas le droit de traduire à moins que quelqu’un ne vous en donne explicitement le droit, la plupart des traducteurs potentiels abandonnent sans avoir même essayé. Ou, plus probablement, ils ne pensent même pas à essayer, car ils ont été habitués à cette culture basée sur la permission. La simple recherche de la personne à qui demander la permission est un processus suffisamment décourageant, sans même compter le temps passé dans les incertaines négociations qui s’ensuivent lorsque vous avez trouvé la bonne personne.

Il n’est pas étonnant que de nombreux ouvrages de valeur restent sans traduction, étant donné les obstacles. Mais il est étonnant que nous continuions à nous voiler la face sur les raisons de cette situation, alors même lorsqu’elles nous crèvent les yeux.

by 0 comments on "Le conte des deux auteurs : pourquoi l’un est traduit et l’autre pas"

Le conte des deux auteurs : pourquoi l’un est traduit et l’autre pas

A Tale of Two Authors: Why Translations Happen, or Don’t.

Karl Fogel – 21 février 2011 – QuestionCopyright.org
(Traduction Framalang : Brandelune, Goofy et Penguin)

Pourquoi certains livres ne sont-ils pas traduits ?

Vous penserez peut-être qu’il est difficile de trouver des traducteurs disposés, ou que les compétences nécessaires sont rares, mais je vous propose deux études qui fournissent une autre explication.

La raison principale d’un texte non traduit vient tout simplement du fait qu’on nous interdit de le traduire. Lorsque les restrictions dues aux droits d’auteur ne les entravent pas, les traductions fleurissent.

Si vous êtes sceptique, lisez plutôt la suite. Voici l’histoire de deux auteurs, l’un dont les livres peuvent être traduits librement par n’importe qui, l’autre qu’on ne peut pas traduire. Nous allons même tricher un peu en disant que celui dont les livres sont ouverts à la traduction est un auteur mineur (un de ceux dont les œuvres, pour être parfaitement honnête, ne vont pas changer la face du monde). Tandis que certains des ouvrages de l’autre sont considérés comme des chefs-d’œuvre dans leur langue d’origine, au point que l’on peut trouver des citations d’éminents universitaires mentionnant l’absence de traduction comme « un des plus grands scandales de notre époque ».

Le premier auteur, c’est moi. J’ai écrit deux livres, tous deux sous licence libre, aucun n’a la moindre importance historique même si j’en suis fier et ai été content de les écrire. Le premier, publié en 1999, était un manuel semi-technique expliquant comment utiliser certains logiciels de collaboration. Bien que son public soit limité et que j’aie mis en ligne une version dans un format un peu lourd, des traductions bénévoles ont très vite été proposées, et l’une d’elles au moins (en allemand) a été achevée. D’autres traductions ont peut-être abouti, je ne sais pas (le livre étant déjà ancien et les traductions m’étant incompréhensibles, je n’ai pas fait l’effort d’en savoir plus).

Remarquez que je ne parle ici que de traductions faites par des bénévoles, celles qu’ils entreprennent juste parce qu’ils en ont envie, sans demander au préalable de permission à quiconque (il y avait aussi une traduction en chinois achevée et dont j’ai une version papier publiée, mais je ne la considère pas dans ma démonstration car elle est passée par les canaux de publication contrôlés par l’éditeur).

Mon livre suivant, publié à l’origine en 2005, ne visait également qu’un lectorat potentiel limité : il traite de la gestion de projets collaboratifs open source — il n’était pas exactement destiné à devenir un best-seller. Mais avec le soutien de mon aimable éditeur, O’Reilly Media, je l’ai mis en ligne sous une licence libre, cette fois sous un format plus agréable, et des projets de traductions bénévoles sont aussitôt apparus. Plusieurs ont maintenant porté fruit : le titre existe en japonais, en galicien, en allemand, en néerlandais et en français. La traduction espagnole est presque terminée, et d’autres encore sont en cours dont je vous épargne la liste.

(Ah oui, au fait, plusieurs de ces traductions sont disponibles en format papier de qualité commerciale, j’en ai chez moi des exemplaires. L’activité lucrative est parfaitement compatible avec les modèles de distribution non restrictifs, comme nous l’avons déjà souligné à plusieurs reprises)

Alors… tout ça pour un livre traitant de collaboration au sein des projets open source ? Vraiment ? Que peut-on en déduire ?

Eh bien, voyons un contre-exemple.

Hans Günther Adler (« HG Adler » de son nom de plume) est un auteur mort en 1988 dont l’œuvre est désormais largement reconnu comme majeure dans la littérature allemande sur l’Holocauste. Très peu de ses œuvres ont été traduites en anglais, sauf tout récemment le roman Panorama, publié en Angleterre et dont la critique a longuement parlé.

Deux de ces critiques nous permettent de bien comprendre pourquoi ici, sur QuestionCopyright.org, nous considérons que notre mission essentielle est de recadrer le débat public sur le droit d’auteur. Les deux critiques littéraires — manifestement intelligents, manifestement d’accord sur l’importance d’Adler, et écrivant tous deux pour les plus influentes revues littéraires de langue anglaise — commentent l’absence scandaleuse de traductions d’Adler en anglais tout en se recroquevillant dans une attitude passive quand il s’agit d’expliciter les raisons de cette absence.

D’abord, Judith Shulevitz dans le New York Times :

De temps en temps, un livre vous fait prendre brutalement conscience de la somme d’efforts et de chance qui ont été nécessaires pour le faire arriver entre vos mains. « Panorama » est le premier roman écrit par H. G. Adler, un intellectuel juif et germanophone vivant à Prague qui a survécu à un camp de travail en Bohème, Theresienstadt, Auschwitz, ainsi qu’à un autre camp de travail forcé particulièrement horrible car souterrain, appelé Langenstein près de Buchenwald. Adler écrit la première ébauche en moins de deux semaines, en 1948 il arrive enfin en Angleterre mais ne trouve personne pour publier son livre avant 1968. 20 ans et deux manuscrits plus tard le livre est enfin publié en anglais aujourd’hui, pour la première fois.

Il est difficile de concevoir la raison pour laquelle nous avons dû attendre si longtemps. Il en résulte que Adler est un presque parfait inconnu dans le monde anglophone. Seuls trois de ses livres ont été traduits : un travail historique intitulé « Jews in Germany », un roman appelé « The Journey » et, maintenant, « Panorama ». Le fait que les lecteurs anglais et américains aient eu un accès aussi limité à l’œuvre et à la pensée d’Adler pendant si longtemps est, comme l’écrit ce spécialiste éminent de la litérature allemande moderne qu’est Peter Demetz, « l’un des grands scandales de notre époque ».

Ensuite, voici ce qu’écrit Ruth Franklin dans le New Yorker :

Hermann Broch a écrit que le livre Theresienstadt 1941–1945 deviendrait un classique sur la question, et que la méthode d’Adler « clinique et précise, non seulement saisit les détails essentiels mais parvient à montrer en plus l’étendue de l’horreur des camps d’une manière particulièrement pénétrante ». (Le livre a été publié en Allemagne en 1955 et il est devenu très vite un ouvrage de référence pour les études allemandes sur l’Holocauste mais n’a jamais été traduit en anglais.)

Soit, Shulevitz et Franklin écrivaient des critiques du travail même d’Adler, pas des analyses sur les raisons pour lesquelles ces ouvrages avaient été si peu traduits en anglais. Il est pourtant frappant qu’ils aient choisi tous deux de commenter le manque de traduction, plus ou moins longuement, et pourtant ils n’offrent aucune hypothèse sur les raisons de cette absence. Ils décrivent simplement la situation et expriment leurs regrets, comme s’ils parlaient simplement du mauvais temps ; il n’y aucune indignation ni frustration sur le fait que l’absence de traduction est tout simplement due au fait qu’elles ont été interdites avant même qu’on puisse les commencer.

Je ne vais même pas utiliser « probablement » ou « sans doute » dans cette déclaration. À ce point, il faut considérer qu’il s’agit de faits établis. Si mes livres – mes petits ouvrages qui ne visent qu’une population limitée dans le monde du développement logiciel – sont traduits depuis l’anglais dans d’autres langues au lectorat plus faible, il est tout simplement impossible que les livres bien plus importants de H.G. Adler, sur des sujets beaucoup plus importants, n’aient pas été traduits de l’allemand vers l’anglais, si même une seule personne (ou, plus important encore, un seul groupe) qui aurait eu l’ambition de les traduire avait été libre de le faire.

Il existe un grand nombre de personnes qui parlent couramment à la fois l’anglais et l’allemand ; les études sur l’Holocauste intéressent de très nombreux locuteurs de ces deux langues et il existe des sources de financement, tant gouvernementales que provenant d’organismes à but non lucratif, qui auraient volontiers soutenu ce travail (certaines traductions de mon deuxième livre ont reçu ce genre de financement, il serait incompréhensible que ces financements puissent exister pour cela et pas pour les traductions du travail de Adler).

Le fait que l’absence de traductions d’Adler, ou d’autres œuvres importants, ne soit pas directement compris comme étant dû aux restrictions issues du droit d’auteur souligne la dramatique faiblesse du débat public autour du droit d’auteur. A l’heure actuelle, les traducteurs ne peuvent pas traduire s’ils ne sont pas assurés en premier lieu d’en avoir le droit, et puisque la position par défaut du droit d’auteur est que vous n’avez pas le droit de traduire à moins que quelqu’un ne vous en donne explicitement le droit, la plupart des traducteurs potentiels abandonnent sans avoir même essayé. Ou, plus probablement, ils ne pensent même pas à essayer, car ils ont été habitués à cette culture basée sur la permission. La simple recherche de la personne à qui demander la permission est un processus suffisamment décourageant, sans même compter le temps passé dans les incertaines négociations qui s’ensuivent lorsque vous avez trouvé la bonne personne.

Il n’est pas étonnant que de nombreux ouvrages de valeur restent sans traduction, étant donné les obstacles. Mais il est étonnant que nous continuions à nous voiler la face sur les raisons de cette situation, alors même lorsqu’elles nous crèvent les yeux.

by 0 comments on "Hail Caesar: Creative Commons and the Small Press"

Brandon Bell

This is a guest post by Brandon H. Bell, editor of Fantastique Unfettered, which he publishes under a Creative Commons Attribution-Sharealike license.  In this post he explains why.  We’re running it not because we agree with everything in it, but because we agree so strongly with his main points: that releasing works under freedom-friendly terms is compatible with profitability and helps deserving works avoid obscurity.  It’s great to see a small press fully embrace this.  The rest is by Brandon H. Bell…

Hail Caesar: Creative Commons and the Small Press

“It is not these well-fed long-haired men that I fear, but the pale and the hungry-looking.”
            –Julius Caesar

  1. Write story
  2. Get said story published
  3. Profit! Karma!

I believe short fiction is important. The small press magazine I edit (Fantastique Unfettered, aka FU) uses a Creative Commons license, CC-BY-SA, for reasons related to this view, and in service to the dual end-goals of money and karma on behalf of the writers we publish.

Our alignment cover of Fantastique Unfettered, Issue 1is not indie against corporate, small against large, or fan against pro. Those are foolish stances. Our alignment is one against obscurity [1], expressed via a pragmatism that acknowledges money may or may not follow our good karma. We certainly hope it does: our goal, after providing quality fiction to our readers, is to pay writers professional rates.

This article will appear in the second issue of FU, but I hope it’s not where you originally read it. You see, it carries the same CC-BY-SA license. A Creative Commons, Attribution, ShareAlike license, meaning that others can do pretty much anything they want with the article, but they must give attribution and release under the same. Each instance of a presentation, adaptation, or derivative of the article is, essentially, a finger pointed back at FU. Um, not that finger.

The old world-think of walled gardens and content farms suggests the only way forward is copyright extensions, possibly to perpetuity. Our old-thinkers recognize the current audience is merely the first audience. It’s a numbers game, and while individual creators will not make much to crow over statistically, the bulk IP of the mass of creators certainly will. These Caesars would own human culture, every song a commercial jingle, every myth protected by a (TM).

I’m not an ideologue; I’ve stated in blog posts that I don’t know how well CC-BY-SA scales, and for the Stephen Kings of the world, traditional copyright may be the only reasonable default for their work. Creative Commons is a tool, in a toolbox that includes traditional copyright, and I have no prohibition against the latter (though even if I reach “rockstar” level, I would ensure my work returns to the culture at some point).

With Aether Age (our first CC-BY-SA project, a shared world of space-faring Greeks and social revolutions in Egypt) we’ve made the work immediately available to the culture. The same is true of FU. The same will be true of my novella, Elegant Threat, to be released in the M-Brane Double #1 later this year. The New People by Alex Jeffers, the other half of the Double, will carry a traditional copyright. My first novel may carry a traditional copyright, depending on the publisher.

cover of Fantastique Unfettered, Issue 2Writers deserve to be paid for their work, and we hope that you, dear reader, will take an active interest in supporting short fiction. If not FU, then some other venue. As a writer, I hope to someday make loads of cash at my craft and to have people bemoan my place on the NYT list. That hack, they’ll complain as I laugh my way to the bank. (Yeah, it’s a writer thing.) So, a final reminder that our use of Creative Commons licensing is not purely ideological or a revolt against traditional publishing.

Creative Commons licensing does not rob writers of ownership of their work, the ability to publish it in anthologies, collections, or even to waive the license to accommodate incoming requests to publish/adapt under other terms.

The license is a tool to reach readers, and to proclaim cultural relevance to the future. Maybe our work, and work like it, becomes an island of open/libre culture in a future of copyrighted IP masquerading as culture. We intend to run FU much like a nonprofit (though it isn’t a nonprofit), to not profit off the periodical ourselves, but to use any incoming funds to make FU self-sustaining, then better pay our contributors.

CC-BY-SA is a tool for proactively freeing art to the culture, and will be right for some projects, and wrong for others. It is a tool for generating karma and reaching more readers. The other CC licenses and traditional copyright are also valid tools.

While the small press is a valuable part of the greater cultural ecosystem, big publishers (and big writers) are our heroes. Copyright is, ultimately, agnostic, insofar as it allows creators and their families to benefit from their work. The same is true of Creative Commons, and use of CC licenses does not preclude profitability.

It would be easy to stop there, with that pithy statement ignoring the real challenge we face in obscurity. The small press is a playground for the new, the odd, the possibly non-commercial (or not commercial right now), the niche. The small press bears the responsibility to pursue the mandates of a given niche while striving for a quality of content, presentation, and a dedication to the idea that if anyone should be hungry and unsatisfied with imitation and shallowness, the merely commercially viable, it is us.

To close on a theme, perhaps our Caesar is that societal voice addressed to those who would participate in the culture, that suggests: you are a consumer, only.

We have come not to praise Caesar, but to bury him.

Please steal this article and post anywhere you like, just provide attribution and keep it under the same license. Encourage others to do the same. [2]

Footnotes

[1] See the Tim O’Reilly article here http://openp2p.com/lpt/a/3015

[2] CC-BY-SA for the license, and for attribution: Brandon H. Bell, editor, Fantastique Unfettered, http://www.fantastique-unfettered.com/.

Contact Brandon at editors {_AT_} fantastique-unfettered.com and check out “our first CC-BY-SA project, The Aether Age: Helios, edited by Christopher Fletcher and myself and published by Hadley-Rille Books.”

by 1 comment on "Some copylove from the Free Motion Quilting Project."

The Free Motion Quilting Project logo

Why are we loving Leah Day’s Free Motion Quilting Project right now?

It’s easier to quote than explain:

“Please feel free to use any of the designs shared in The Free Motion Quilting Project within your quilts.  There are NO restrictions on where you can use these designs: for sale, show, gifts, or personal use.”

But wait, it gets better:

These quilting designs aren’t even copyright-able!

All of the designs from The Free Motion Quilting Project represent ideas.
Think of it this way: how many times in your life have you seen a spiral? …

The rest of her copyright page lives up to that promise, too. It’s such a pleasure to see an artist so completely get it.

Another instance we’ve seen recently is Arrangers Against Copyright (or as one might call it, “Musicians In Favor of Being Allowed to Earn a Living”).

Is it Spring, or did freedom come early this year? Let’s hope the trend continues…

by 15 comments on "Regretsy FTW: Resisting Commercial Censorship Disguised As Copyright."

regretsyRegretsy received a nasty-looking lawyergram claiming copyright infringement, requesting retroactive licensing fees and implicitly threatening a lawsuit to collect damages.  What was their sin?

Apparently, that they had used the images in question for purposes of commentary — specifically, negative commentary.  Regretsy posted a mocking review (okay, a really, really funny mocking review) of objects being offered for sale, reproducing the seller’s own photograph of the objects.  The seller tried to shut down the negative review by claiming that Regretsy didn’t have the right to reproduce the photograph.  But the seller had never claimed copyright infringement on other, positive reviews elsewhere — as Regretsy delightfully pointed out, in several instances she had even posted in those other forums herself thanking the reviewers for their kind comments.  So this was clearly not about copyright.  This was about silencing a critic, using copyright as a tool of censorship.

We take no stand on whether Regretsy’s claim of “fair use” is legally accurate (we don’t even much like the term), nor on the quality of the objects or the photograph.  And we certainly don’t mean to imply that Regretsy takes any particular stance on copyright reform themselves (sometimes they even confuse plagiarism with unauthorized copying, calling them both “stealing” when only the former is.)  But they knew censorship when they saw it, and they called it what it is, in style.

We see examples like this overzealous seller all the time.  How often is copyright used as a cover for censorship, commercial or otherwise?  It’s hard to say, because unfortunately , even though copyright is a government-granted monopoly, the governments that grant it make no requirements for tracking how it’s used.  If every claim of infringement had to be delivered through (or CC’d to) a database at the copyright office, so we could see exactly how these monopolies are wielded, that would be give us some real information about whether copyright principally serves even its nominal goals.  Also, people might suddenly become a lot more conservative about claiming “infringement”.  Right now, all it costs to intimidate someone is the time it takes to send a letter (and the larger intimidators have automated even that part, so the cost is very close to zero for them).

In any case, hats off to Regretsy for publicly calling out censorship when they saw it.  Monopolies on information and culture inevitably lead to infringements on freedom of speech and commentary; it’s great that Regretsy didn’t take the easy way out when someone tried to censor them.